“ရပ္ကြက္ထဲမွာ သည္လိုပဲရွိတယ္”

          ဟိုတေလာက ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ “ကိုကို႔စကား နားေထာင္ရင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ထဲ ကားလမ္းပိတ္တာေတြ သက္သာသြားမယ္။ ယာဥ္တိုက္မႈေတြလည္း ေလ်ာ႔နည္းသြားေစ႔မယ္။” ဆိုတဲ႔ ေၾကာ္ျငာျဖတ္ပိုင္းကေလး ဖတ္လိုက္ရေတာ႔ “အိုး… ရယ္ခ်င္တယ္။ ဒါအကုန္ပဲလား ကိုကိုရယ္။” လို႔ စိတ္ထဲမွာ ျပဳံးစိစိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကားလမ္းၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ နာရီေတြ ဆီေတြ အကုန္ခံရင္း စဥ္းစားၾကည့္မိတဲ႔အခါ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ လမ္းပိတ္လမ္းၾကပ္ရတဲ႔အေၾကာင္းရင္းဟာ ကားလမ္းေတြက်ဥ္းလြန္းလို႔၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြမ်ားလြန္းလို႔ခ်ည့္သက္သက္ မဟုတ္ပဲ အဓိကအေၾကာင္းရင္းဟာ ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း မလိုက္နာလို႔၊ လူတဘက္သားကို ဦးစားေပးရေကာင္းမွန္း နားမလည္လို႔၊ အလွည့္က်တန္းစီေစာင္႔တဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ မရွိလို႔ ဆိုတာ သြားေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုကိုေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပါပဲ။
သူသာ စံနစ္တက်နဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ယာဥ္စည္းကမ္းလမ္းစည္းကမ္းေတြ ထိန္းသိမ္းလိုက္ရင္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေတြ တ၀က္ေလာက္ေတာ႔ သက္သာသြားမွာ အမွန္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ တိုက်ဳိမွာ ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ကားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း၊ ကားအသြားအလာမ်ားမ်ား ေတာ္ရုံနဲ႔ ပိတ္ခဲတယ္။ အဆက္မျပတ္သြားေနတာကိုး။ တစ္ေနရာရာမွာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္တို႔ ယာဥ္တိုက္မႈတို႔ ျဖစ္ေတာ႔မွသာ ခနတျဖဳတ္ ရပ္တန္႔ပိတ္ဆို႔သြားတာ။ မၾကာပါဘူး။ ယာဥ္ထိန္းေတြ လမ္းရွင္းေပးလိုက္ရင္ ျပန္ပြင္႔သြားေရာ။

        ရန္ကုန္မွာေတာ႔ ကိုယ္ပိုင္ကားစီးတဲ႔သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ တကိုယ္ေကာင္းအတၱဟာ ဟိုအရင္ကနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ႔ဘူး။ လူတိုင္းေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔လို အတၱႀကီးတဲ႔သူ နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ လမ္းေပၚေရာက္ေနရင္ကို ယာဥ္ေၾကာေတြ ပိတ္ဖို႔ လုံေလာက္ေနၿပီ။ လမ္းသြယ္ေတြထဲမွာဆို ပိုဆိုးတယ္။ ပလက္ေဖာင္းကတၱရာကို ေယာကၡမအေမြရတဲ႔ေျမကြက္လို အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ၀ါးလုံးက်ဳိးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင္႔ခိုင္းထားတယ္။ သူမ်ားကားရပ္ခ်င္ရင္ သူ႔လို အေစာင္႔ထား လို႔ ရန္ကေတြ႕ေသးတာ။ သူလည္းတစ္လမ္းတည္းသားပဲေလ။ အလြန္ဆုံးရပ္ တစ္စီးေပါ႔ လို႔ သေဘာထားႏိုင္ေပမယ္႔ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ကားေစ်းအလႈပ္မွာ သုံးေလးစီးေလာက္ လမ္းထဲအရပ္ျပထားၿပီး ပြဲစားတစီစီနဲ႔ ရိႈးရြမ္းႀကီးဖြင္႔ေတာ႔မတတ္ ဂိုင္ေတြလႊတ္ပြေနေသးတယ္။ အဲသလိုလူေတြ တစ္လမ္းတစ္ေယာက္ ရွိမိျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ေနတဲ႔လမ္းကိုယ္ ကားရပ္ဖို႔ သုံးေခါက္ေလာက္ ျပန္ေက်ာ႔ေနရတတ္ျပန္ေရာ။ လမ္းထိပ္မွာရွိတဲ႔ ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ကလည္း ညေနတိုင္း အႀကီးအက်ယ္လမ္းပိတ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္းႀကီးပါပဲ။ အဲ႔ေလာက္ႀကီးတဲ႔ ကားႀကီးေတြကို သူတို႔မို႔လို႔ ကန္႔လန္႔ႀကီးမတစ္တစ္ေအာင္ ရပ္တတ္ပါေပတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းေထာင္႔မွာဆို ဘယ္တုန္းကမွ ကားဂိတ္မဟုတ္ေသာ္လည္း ညေနလူစည္ၿပီဆို ေနာက္ကားေတြ ဘယ္ေလာက္ဟြန္းတီးတီး အေကြ႔ယာဥ္ေၾကာမွာ မီးပြဳိင္႔ထိပ္တည့္တည့္က ပိတ္ရပ္ၿပီး လူမျပည့္မခ်င္း ရပ္တင္ေလတယ္။ မထသကလူေတြ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္လာစြပ္ရင္ ခနေတာ႔ အေျဖာင္႔သား။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ဒုံရင္း။

          ဂ်ပန္ကပါလာတဲ႔ဧည့္သည္ကေတာ႔ သူ႔တစ္သက္မွာ ၾကားေတာ႔ၾကားဖူးသား။ ဒီေလာက္ႀကီးဆိုးလိမ္႔မယ္ေတာ႔ မထင္မိဘူးတဲ႔။ ေန႔ခင္း ၂နာရီႀကီး ၃၂လမ္းကေန ေဆးရုံႀကီးကိုလာတာ လမ္းမွာ တစ္နာရီၾကာတယ္ေလ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဆယ္မိနစ္ပဲ ၾကာမွာ။ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ေရာေပါ႔ ဆိုေပမယ္႔ ေမာင္မင္းႀကီးသား သည္ကလမ္းမေတြကို ဘယ္ကူးတတ္မွာတုန္း။ ဘယ္ကားျဖစ္ျဖစ္ လူကူးရင္ ရပ္ေပးရိုးထုံးစံ သည္မွာမရွိဘူး။ မ်ဥ္းၾကားမွာလည္း မရွိဘူး။ ရပ္ေစခ်င္ ပုလိပ္တစ္ေယာက္ထား။ မထားလို႔ကေတာ႔ တာ႔တာ။ ပုလိပ္မရွိတဲ႔ မီးပြဳိင္႔ဆိုတာ တံခြန္မရွိေသာရထား၊ တံခါးမရွိေသာအိမ္ပဲ။ ဦးရင္ဦးသလို ျဖတ္ေမာင္းၾကမွာ။
ညခင္းေလးေမွာင္ရီပ်ဳိးေတာ႔ ၃၈လမ္းေစ်းႀကီးက ၀က္၀က္ကြဲစည္လာပါေရာ။ ေစ်းဗန္းေတြ ကားလမ္းမေပၚတ၀က္ေလာက္ ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ “ဟြန္းမတီးနဲ႔ ေလ်ာ္ႏိုင္ရင္တိုက္သြား၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္အေရာင္းရ သက္သာတယ္။” လို႔ ပီယ၀ါစာ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားမ်ားကို ၾကားရမယ္။ ယာဥ္ႏွစ္ထပ္ရပ္တာကေတာ႔ စည္းကမ္းနဲ႔အညီ ျဖစ္သြားပလား မသိပါဘူး။ အခုဆို သုံးထပ္ေတာင္ ရပ္ေနၿပီ။ ေနာက္ကားရွင္းရင္ ကိုယ္႔ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆးေက်ာ္တက္၊ ဘုၾကည့္သြားၾကည့္မယ္ မၾကံနဲ႔။ သူ႔ေအာက္ဖဲက ဘာရွိမွန္း သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဖဲကိုယ္သိရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန။ တာ၀န္က်ယာဥ္ထိန္းရဲႀကီးကိုယ္တိုင္ သြားေမးရင္ေတာင္ ၀ွီးတက္ႀကီးလမ္းေပးၿပီး “မင္း သတၱိရွိရင္ ဒါယူသြားလိုက္။ ေအး။ ညေနက်ရင္ေတာ႔ မင္းကိုယ္တိုင္ အိ္မ္လာေပးလွည့္။” ဆိုတာနဲ႔ “ေဆာဒီးပါအကို။ ဆက္လုပ္ခြင္႔ျပဳပါ။” နဲ႔ ဆလံေပးခဲ႔ရသတဲ႔။

           ကားေပၚေရာက္သြားတဲ႔လူတိုင္း မာန္တက္လန္ထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးလုပ္ထားတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆို လူခ်င္းလည္း မသိပဲနဲ႔ ဟိုဘက္ကားေပၚကေန ျပဳံးျပဳံးႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနလိမ္႔မယ္။ သြားၾကည့္ၿပီး ျပန္ျပဳံးျပမယ္ မၾကံနဲ႔ေနာ္။ ခံရေပါင္းမ်ားလို႔ ေစာေဖတို႔က ေနာေက်ေနၿပီ။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံလိုက္တာနဲ႔ ဟိုက လက္ညွဳိးကေလးေထာင္ၿပီး “တစ္စီးေလာက္ အကို” လို႔ ၾကားျဖတ္၀င္မွာ။ ႏွစ္စီးေလာက္ ေပး၀င္လိုက္ရင္ ေနာက္ကားေတြက ဆဲေရာ။ ဦးစားေပးယာဥ္ေၾကာဆိုတာ ဦးေအာင္ထြက္တဲ႔သူကို ပစားေပးလိုက္ရတာကိုေျပာတာ။ မီး၀ါကေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုပ္လုပ္ေနတာ အရွိန္ျမွင္႔ၿပီး လြတ္ေအာင္ေမာင္း လို႔ ေျပာတာ။ နီသြားရင္ေတာ႔ ေကြ႔ကားေတြကုန္ေအာင္ခ်ဳိး၀င္လို႔ရတယ္ လို႔ နားလည္လိုက္။

           စည္းကမ္းေတြ အကုန္လိုက္မွတ္မေနပါနဲ႔။ ရႈပ္ကရႈပ္သနဲ႔။ အေရးႀကီးတဲ႔ ဥပေဒသ သုံးခု သိရင္ရၿပီ။ နံပတ္တစ္ လစ္သလား။ လစ္ရင္ အကုန္လုပ္လို႔ရတယ္။ နံပတ္ႏွစ္ မိသြားသလား။ မိရင္ ညွိေတာ႔။ စစခ်င္း ေဟာက္ၾကည့္လိုက္။ မရရင္ ေအာင္လသီခ်င္းဖြင္႔။ ေရသြယ္ရင္ ေျပလည္သြားမယ္။ နံပတ္သုံး စီမံခ်က္နဲ႔ေတြ႔ေနၿပီလား။ ဒါဆို ၀ိတ္ေအာင္းမွ ရေတာ႔မယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ကေလး သုံးေလးလုံးေလာက္ က်က္ထား။ ဒီသိုင္းကြက္ သုံးကြက္မွ မစြံရင္လည္း ပူမေနပါနဲ႔ေအ။ တရားရုံးမွာ ျပဳံးျပဳံးေလး ဒဏ္ေငြသြားေဆာင္လိုက္။ ပါးပါးေလးပါ။ “ဒီမွာ တန္တယ္ တန္တယ္။ တန္တယ္ တန္တယ္ေဟ႔။” လို႔ ေျပာၿပီးေဆာင္။ ဂ်ပန္မွာဆို ကိုယ္႔ထက္ လခအဆတစ္ရာေလာက္ရတဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြေတာင္ ဘီယာေသာက္ခ်င္ အိမ္ကို ကားအရင္ျပန္ထားရတယ္။ တိုက္တိုက္မတိုက္တိုက္ စစ္လို႔ အရက္ေစာ္နံရင္ ကားတစ္စီးဖိုးေလာက္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရတယ္။ ႏွစ္ခါေဆာင္ရင္ အလုပ္ပါျပဳတ္ကေရာ။

            ဒါကေတာ႔ သမားရိုးက် ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ သာမည္ေညာင္ည သိုင္းကြက္ေတြ ဆိုပါစို႔ကြယ္။ တခါတခါမွာေတာ႔ ရိုးရိုးသမားစဥ္ ေဆးၿမီးတိုေတြနဲ႔မတိုးပဲ ေျမြေပြးပိုးထိတာမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္။ ယာဥ္မေတာ္တဆမႈကေန လူအေသအေပ်ာက္အထိအခိုက္ ရွိလာတဲ႔အခါေပါ႔။ အသက္ေတြပါလာေတာ႔ ေလာင္းေၾကးႀကီးသလို အေလ်ာ္အစားလည္း ႀကီးလာတယ္။ အကိုႀကီးရဲ႕ ညီေလးရဲ႕နဲ႔တင္ မေျပလည္ေတာ႔ဘူး။ ၾကားထဲမွာ လူနာႀကီးက ကန္႔လန္႔ခံေနေရာ။ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚမွာ အလုပ္လုပ္လာခဲ႔တဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ယာဥ္တိုက္လူနာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရဲ႕ ပုံျပင္တစ္ေထာင္႔တစ္ညေတြ ၾကဳံဖူးတယ္။ မည္သို႔လုပ္လိုက္သည္မသိ အဆင္႔ျမင္႔သိုင္းကြက္ဆန္းႀကီးေတြကိုလည္း မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ဖူးတယ္။ ဆင္းရဲ နဲ႔ ငရဲကင္းခ်င္လို႔ ဆရာ၀န္အျဖစ္ အသက္ေမြးေနသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဆင္းရဲ နဲ႔ ငရဲကင္းေအာင္ ဘယ္လိုလြတ္ေအာင္ေနရသလဲဆိုတာ အလုပ္ကသင္ေပးလို႔ အထာက် သေဘာေပါက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းတဲ႔အခါ ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင္႔တာ ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔မွ တည့္တည့္ မိတတ္တယ္။ ေသာႏုထိုရ္ႀကီး ကံကြက္က်ားတာကမွ သူလည္းပါလို႔ ခံသာဦးမယ္။ ဆရာ၀န္ခမ်ာ ဘာမွလည္းမဘာရပဲနဲ႔ သူမ်ားတံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ႀကီးေမ်ာလို႔။ အမည္အရည္၊ ရာထူးဌာနႏၱရႏွင္႔တကြ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဂုဏ္ျပဳခံရတတ္တယ္။ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္႔ခ်င္းကိုယ္႔ခ်င္းေတြေလာက္ပဲ သိတယ္။ အျပင္ကဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိေတြက ဆြမ္းႀကီးေလာင္းသလို ၀ိုင္းဆဲၾကေရာ။ ဒါလည္း ျမန္မာ႔ဂုဏ္ရည္ဗ်။ လက္သည္မေပၚဘူးလို႔သာ သိပေလ႔ေစ။ တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ေက်ာင္းသားလက္။ သြက္သလားေတာ႔ မေမးနဲ႔။ ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္တာ၀န္ယူရမယ္ လို႔သာေျပာလိုက္၊ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ဘူး။ ဒိုးရေတာ႔မယ္ အခ်စ္ရယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ပါတယ္ပဲ။

          ကိုယ္တို႔ဆီကလူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာေတာ႔ လူတိုင္းသိၾကတယ္။ နားရည္ေရာ ႏႈတ္ရည္ပါ ၀ေနၿပီ။ Human Right ဆိုတာလည္း သိလြန္လြန္းလို႔ ႏွပ္ခ်မယ္ေတာ႔ မၾကံနဲ႔။ မုန္႔ဟင္းခါး၀ယ္စားရင္ေတာင္ Customer’s right နဲ႔ ဟင္းရည္အဆစ္ေတာင္းေနက်။ မေပးရင္ တရားစြဲပလိုက္မွာ။ Responsibility ဆိုတာက်ေတာ႔ တကယ္မသိၾကတာလား။ မသိျခင္ေထာင္ေထာင္တာလား မသိပါဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ဆိုင္တယ္လို႔ကို မထင္တာ။ ကိုယ္လုပ္တဲ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင္႔ အက်ဳိးဆက္တစ္ခုခု ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းရင္သာ “ေဖၾကံတာ ေဖၾကံတာ” နဲ႔ မ႑ပ္တိုင္တက္တက္ရပ္ျပမွာ မေကာင္းမကန္းဆိုရင္ေတာ႔ “ဘယ္ေကာင္လဲကြ။” ဆိုတာ သူကအရင္စေအာ္မယ္႔စကား။ ေဘးဒဏ္ရန္မာန္ မကင္းရွိလို႔ကေတာ႔ “အေနာ္မပါပါဘူးဗ်။” ဆို အလြတ္ရုန္းဖို႔သာ ၾကံေတာ႔တယ္။

           ခုနတုန္းက ဥပမာနဲ႔ပဲ ျပန္ရွင္းပါ႔မယ္။ တကယ္ေတာ႔ ယာဥ္စည္းကမ္းေဖ်ာက္ဖ်က္တာ ကိုယ္ကပဲ။ လစ္မယ္ထင္လို႔လုပ္တာ ခိုးလုပ္တာ။ ဒါလည္း အျပစ္ပဲ။ မိသြားရင္ ကိုယ္႔အျပစ္ကိုယ္ ခံဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မခံဘူး။ ေနာက္တစ္ျပစ္ ထပ္က်ဴးလြန္တယ္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ တို႔ရန္သူတဲ႔။ ယူတဲ႔သူခ်ည့္ တိုက္ဖ်က္မေနနဲ႔။ ေပးတဲ႔သူပါ အေရးယူရမွာ။ ေပးတုန္းက ကိုယ္႔အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ေပးၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲတာနဲ႔ သူမ်ားကို သြားပုပ္ေလလြင္႔ ေျပာျပန္ေရာ။ ညွိလို႔မရတဲ႔အမႈေတြမွာက်ေတာ႔ အထက္စီးကေန အႏိုင္ယူဖို႔ ၾကံျပန္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ လူတဘက္သား ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္သြားတယ္။ ဒီအခါမွာ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္တာ၀န္ယူနိုင္သလဲ ဘယ္ေတာ႔မွ မစဥ္းစားဘူး။ ေတာ္ရုံသင္႔ရုံေလ်ာ္လို႔ ကိုယ္ဘယ္လိုအလြတ္ရုန္းရမလဲ ကို အဓိက စဥ္းစားတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ တရားခံေနရာမွာ လူစားထိုးလို႔ ရနိုင္မလားဆိုတာအထိ စဥ္းစားတယ္။ ငါမွားတာ ငါခံမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္ ရွိတဲ႔သူ မျမင္ဖူးဘူး။ ၿပီးခဲ႔တာေတြ ၿပီးပါေစေတာ႔ လို႔ ေျဖေတြးမယ္။ ဒီအခါမွာ ရွင္သူ နဲ႔ေသသူကို တစ္သက္တစ္သက္ခ်င္း မျမင္ေတာ႔ဘူး။ သူလိုဘာမဟုတ္တဲ႔လူတစ္ေယာက္အသက္နဲ႔ ငါ႔ဘ၀ႀကီး အထိခိုက္မခံနိုင္ဘူးလို႔ ေတြးမယ္။ ဥပမာေျပာတာေနာ္။

           ေစာေစာက ေပါ႔ေပါ႔ေလး ရယ္ကာေမာကာ ေျပာခဲ႔တုန္းကလည္း သည္အျဖစ္အပ်က္ပဲ။ အခု ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔လည္း သည္အျဖစ္အပ်က္ပဲ။ ဆိုလိုရင္းအဓိပၸါယ္က ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ္႔တာ၀န္ကိုယ္ မယူတတ္ေသးဘူး လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ ကိုယ္လုပ္တဲ႔အလုပ္ေတာင္ ကိုယ္တာ၀န္မယူတတ္ေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာအတြက္ တာ၀န္သိတတ္ဖို႔။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္အတြက္ တာ၀န္သိတတ္ဖို႔ဆိုတာ အမ်ားႀကီး လိုဦးမွာေပါ႔။ ဘယ္သူကမ်ား ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ဦးေဆာင္ၿပီး စံျပနမူနာ အတုယူစရာ တာ၀န္ယူျပခဲ႔ဖူးသလဲ။ အရင္ကလည္းသူပဲ အခုလည္းသူပဲ လုပ္လာခဲ႔တဲ႔အလုပ္ေတြေတာင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ အေရးမယူရဘူးေနာ္ လို႔ ခ်ည္ၿပီးတုပ္ၿပီး မဟုတ္ရင္ လက္ဆုပ္မျဖည္ခ်င္ဘူး။ ကိုယ္႔အရႈပ္ထုပ္ႀကီး သူမ်ားေခါင္းေပၚ ပုံခ်လို႔ရၿပီဆိုရင္ျဖင္႔ သံသရာဆိုတာ မၾကားဖူးတဲ႔အတိုင္းပဲ ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ မိုးမျမင္ေလမျမင္။

            တိုနီဘလဲႀကီးလာေတာ႔ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္က ေမးတယ္ဗ်။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ႀကီးမွာ အစိုးရအေနနဲ႔ ဆင္ဆာကင္းလြတ္ခြင္႔ေပးလိုက္တာ မီဒီယာေတြအေပၚမွာ အလြန္အမင္း လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးရာမ်ား က်သလား။ ဘႀကီးတို႔တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ုပ္စဥ္တုန္းကေရာ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ခဲ႔ပါသလဲ လို႔ သိခ်င္ပါသတဲ႔။ ဆရာႀကီးကေတာ႔ ဆရာႀကီးပါပဲ။ ဟိုက ေျဖတတ္လိုက္ပုံမ်ား။ “Too much freedom” က ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ “Too little responsibility” ကသာ ဒုကၡေပးလိမ္႔မွာ ဆိုပဲ။ ဟုတ္တာေပါ႔။ သတင္းဆိုတာ ႀကိဳက္တာေရး။ လြတ္လပ္ခြင္႔ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္ေရးတဲ႔သတင္းေတာ႔ ကိုယ္တာ၀န္ယူရလိမ္႔မယ္ မဟုတ္လား။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဂလိုပဲ ေျပာေနၾကတာေလ။ ဟုတ္မဟုတ္သိခ်င္ ကြကိုယ္တက္ဖတ္ေပါ႔။ ဒီက သနားလို႔ သူ႔စာကေလး လူဖတ္ပါေစေတာ႔ဆို ပုံႏွိပ္မ်က္ႏွာေပၚ ထည့္သုံးေပးတာ။ အမေလး။ ျဖစ္ေနလိုက္တာ။ ေတာင္းပန္လိုက္ ေတာင္းပန္လိုက္။ ေနာက္တစ္ပတ္က် ေကာ္လံအခက္အခဲေၾကာင္႔ ခြက္ဒစ္ေပးတဲ႔စာ မထည့္လိုက္မိတဲ႔အတြက္ ခ်ဳိကိုင္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါသည္ လို႔ ထည့္ေပးမယ္။ အင္.. သတင္းအမွားႀကီး ဟုတ္လား။ ရတယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီက ကူးယူမိသျဖင္႔ မွားသြားပါတယ္ လို႔ ေနာက္ သတင္းတစ္ပုဒ္ေရးမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမေတာ႔ အဲသလိုပဲ ရွိၾကပါတယ္။ ဟြန္႔။ အဲ႔လူႀကီး အဂၤလန္မွာမို႔လို႔ ဆကာႀကီးလုပ္လို႔ရတာ။ ငတို႔ဆီမွာ လာေနၾကည့္ပါလား။ ရြာသာႀကီးမေရာက္ေတာ႔ ေျပာခ်င္တိုင္းေျပာ။

Share From Lu Bo