Posted by Black Magic | Posted in ေဆာင္းပါး | Posted on 5:57 PM
ဆင္၊
ေမ်ာက္၊ ခါ သတၱ၀ါ သုံးဦးမွာ ဘယ္သူအသက္ၾကီးဆုံးလဲ သိခ်င္တဲ႔အခါ
သူတို႔ေနတဲ႔ ေညာင္ပင္ႀကီးနဲ႔ တိုင္းၾကည့္ၾကသတဲ႔။
ကိုယ္တို႔အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြလည္း ၀န္ထမ္းသက္ ဘယ္သူပိုႀကီးသလဲ သိခ်င္ရင္
ေနျပည္ေတာ္ႀကီး အ၀ွာျပဳတုန္းက မင္းဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုတာနဲ႔ တိုင္းရမယ္
ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္႔အဖို႔ကေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ၂၀၀၆ ေမလမွာ
အထူးကုလက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္နဲ႔ ေလာက္ကိုင္ကို ေအာ္ဒါထြက္ေတာ႔ အမိန္႔စာကို
ေဆးရုံႀကီးနံေဘး အခုဗဟိုအမ်ဳိးသားေသြးလွဴဘဏ္လုပ္ထားတဲ႔
ေဆးသိပၸံပညာဦးစီးဌာနမွာ သြားယူရတာ။ အဲဒီမွာ ရုံးစာေရး နည္းနည္းပါးပါးပဲ
က်န္ေတာ႔တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေနျပည္ေတာ္ေျပာင္းသြားၾကၿပီ။
ေျပာင္းတုန္း ကေတာ႔ ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး မဂၤလာအခ်ိန္အခါေတြနဲ႔ “ေအာင္ၿပီ။ ေအာင္ၿပီ။” ေၾကြးေၾကာ္လို႔
ကားတန္းႀကီးနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရတာေပါ႔။
ဟိုေရာက္ေတာ႔ ေနစရာထိုင္စရာေတာင္ အသင္႔မျဖစ္ေသးတာမို႔ အရာရွိႀကီးေတြေတာင္ ရုံးမွာ ျခင္ေထာင္ေထာင္ အိပ္ၾကရသတဲ႔။
“မလိုက္ခ်င္ အလုပ္ထြက္” လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ရာဇသံေပးၿပီး ထားခဲ႔တဲ႔သူေတြကို ေနာင္တရသြားေစဖို႔ အဲသည္အခ်ိန္က ေနျပည္ေတာ္မွာလိုက္ၿပီး ဒုကၡခံတဲ႔သူေတြကို အိမ္ခန္းေကာင္းေကာင္း၊ ရာထူးေကာင္းေကာင္းေတြ ေပးၿပီး ေခၽြးသိပ္ခဲ႔တာ ခုဆို ေတာ္ေတာ္ေတာင္ အေမာေျပေလာက္ေရာ႔မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုေတာ႔ ရာဇဌာနီ ျဖစ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။
ကို္ယ္တို႔အတြက္ၾကေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတာ ထီးစိုက္နန္းတည္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္စိုးရာ ေဒသသက္သက္တင္ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ခုနစ္ေခြရစ္ ေတာင္ျမစ္သတၱရဘံလယ္ နတ္ျမတ္နတ္ေကာင္း နတ္အေပါင္းတို႔ စံစိုးသိမ္းျမန္းရာ ေတာင္ျမင္႔မိုရ္ႀကီးပမာလည္း ျဖစ္တယ္။ အေရးဆို ခိုကိုးပသရတဲ႔ေနရာ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ လာလာၿပီး ဂါရလြန္းလို႔ ဂါရာလို႔ေခၚရင္ေတာင္ ရေလာက္တယ္။ သတၱဌာနလည္း ရွိၿပီးသားဥစၥာ။ ေရွးရိုးစြဲအယူ၀ါဒေတြအရ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘိုးေတာ္ဘေတာ္ေတြကို လက္ဘက္ကြမ္းေဆး ကန္ေတာ႔ပြဲမ်ားေပးလို႔ ဆုေတာင္းဆုယူ အဓိဌာန္ေတြက အခုေခတ္လူေတြ အယုံအၾကည္ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေခတ္ကာလ ကိုႀကီးေက်ာ္မ်ား မင္းႀကီးမင္းေလးမ်ားကို ၀တ္လဲေတာ္၊ ပဏၰာေတာ္မ်ားနဲ႔ ပုလင္းဆက္ ျခင္းဆက္၊ ရိုးရာမပ်က္ ေမာင္းမစုံအေပ်ာ္ၾကဴးႏိုင္ဖို႔ ကနၷားႀကီး ကႏၷားငယ္မ်ား ေပးႏိုင္ရင္ေတာ႔ ကေန႔နက္ဖန္ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း အက်ဳိးထူးေပးတတ္မွန္း သိသူေတြက ေဖာ္စားကုန္ၾကတဲ႔အခါ ေနျပည္ေတာ္မွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ဳိးစုံဆိုင္ေတြဆိုတာ ၀င္ကာထြက္ကာ ပတ္ခ်ာကိုလည္ေနေတာ႔တာပဲ။ ေတာင္ျပဳံးမွာ နတ္ဆက္တဲ႔ ပန္းစည္းေတြကမွ အမႈိက္ပုံးထဲေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားဦးမယ္။ ဟိုမွာေတာ႔ “တံဆိပ္မခြာ၊ ေဘာက္ခ်ာနဲ႔တကြ” မဟုတ္ရင္ သိပ္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။ သူ႔ဆိုင္နဲ႔သူ မဟုတ္ရင္ ျပန္သြင္းတဲ႔အခါ အင္တင္တင္ လုပ္ၾကလို႔။ ဂါရ၀ နဲ႔ ပဏၰာသလို႔ လာသမွ် လက္ခံရတာ အျပစ္မျမင္ၾကနဲ႔ေနာ္။ မိုးႀကဳိးပစ္လိမ္႔မယ္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာတဲ႔။ ေမတၱာေရစင္ဆက္တယ္၊ ေမတၱာေ၀တယ္ လို႔ သေဘာထားလိုက္တာေပါ႔။ လူႀကီးက ေမတၱာထားနိုင္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘက္ကလည္း ေမတၱာပို႔ရတာ မဆန္းဘူး။ သည္လိုနဲ႔ပဲ “ေမတၱာပုလဲပန္းမ်ား သီၾကရာ၀ယ္ လြယ္သည္လည္းရွိမယ္ ခက္သည္လည္းရွိမယ္” ဆိုတဲ႔ ေမတၱာေရႊျပည္ႀကီးဆီကို အခါအားေလ်ာ္စြာ မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ရျပန္ပါေသးတယ္။
ဟိုးအရင္ကာလေတြတုန္းကေတာ႔ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက အခုေလာက္ မေခ်ာေမြ႔ေသးပါဘူး။ လမ္းမွာ ေန႔တ၀က္ေတာ႔ ကုန္တယ္။ ညကားစီး၊ မနက္ေစာေစာေရာက္၊ စည္ပင္မွာ၀င္ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ရုံးကိစၥတေနကုန္လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပရင္ အဲသည္ညကားနဲ႔ ျပန္ရတယ္။ ဘူတန္သြားဖို႔ အင္တာဗ်ဴးေခၚလို႔ ေလာက္ကိုင္ကဆင္းလာရတဲ႔အခါေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ လားရႈိးကို ညေနေရာက္၊ ညကားနဲ႔ မန္းေလးဆင္း၊ မန္းေလးကေန မနက္ေစာေစာ မိတၳီလာကားစီး၊ မိတၳီလာက ပ်ဥ္းမနားကားစီး၊ ပ်ဥ္းမနားက ေနျပည္ေတာ္ကားတစ္ဆင္႔ေျပာင္းစီး လမ္းမွာတင္ ကားေပၚတက္ကာဆင္းကာနဲ႔ ႏွစ္ရက္ၾကာတယ္။ ဒါေပသိ တတ္နိုင္ဘူး။ လာဆိုလာရတာပ။ ပူတာအို မခ်မ္းေဘာကဆိုလည္း သည္လိုပဲ လာရမွာ။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ ကို္ယ္႔စိတ္ထဲမယ္ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတာ စည္ပင္ရိပ္သာရယ္၊ ၿမဳိ႕မေစ်းရယ္၊ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးရုံးရယ္ကလြဲလို႔ ဘယ္ကိုမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ လာရင္းလာရင္းနဲ႔မွ တစ္ခါထက္တစ္ခါ စည္စည္လာတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ကေလးေတြဆိုေတာ႔ မနက္လင္းရင္ ရုံးကားကိုယ္စီနဲ႔ ထြက္ကုန္ၾကၿပီး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားရာက ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးေတာ႔ ေစ်းခန္းဆိုင္ခန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ျပန္စည္ကားလာေရာ။ ၀န္ထမ္းေတြ အိမ္ေလးရာေလးနဲ႔ မပူမပင္ေနတယ္ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။
ေနျပည္ေတာ္ ေဟာ္တယ္ဇုံႀကီးၿပီးခါစ အကယ္ဒမီေပးပြဲႀကီးကို ေနျပည္ေတာ္မွာ လုပ္လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ မင္းသားမင္းသမီးေတြ စတည္းခ်ရာ ေဟာ္တယ္ႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္မွာ မီဒီယာေတြ အင္တာဗ်ဴးၾက အကယ္ဒမီဧည့္ခံပြဲေတြက်င္းပၾကနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေၾကာ္ျငာၿပီးသား ရသြားျပန္ေရာ။ ေက်ာက္မ်က္ေလလံပြဲေတြ လုပ္လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အခန္းလြတ္ေတာင္ မက်န္ေတာ႔ပဲ အထပ္ထပ္တိုးခ်ဲ႕လို႔ မဆုံးျဖစ္လာပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကိုျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ မနၱေလး အျမန္လမ္းမႀကီး ေဖာက္ၿပီးသြားေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္တက္တယ္ဆိုတာ ဟိုတုန္းက ပဲခူးသြားသလိုပဲ မနက္သြားညျပန္ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္လာပါေလေရာ။ အဆင္႔ျမင္႔ဟီးႏိုးကားႀကီးေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ေအာင္မဂၤလာ ရန္ကုန္သာ ခုနွစ္ေထာင္ ရွစ္ေထာင္ေပးရမယ္။ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္ဆို ငါးေထာင္နဲ႔ ေရာက္တာ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာကတည္းက ေနျပည္ေတာ္မွာ ေျမကြက္အသစ္ေတြေဖာ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းကြက္ႀကီး တြင္က်ယ္လာခဲ႔တာ ကမာၻမွာေစ်းအႀကီးဆုံး Real Estate ေစ်းကြက္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္လို႔ သူမ်ားေတြေျပာတဲ႔အခါ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္မဟုတ္လို႔ သိပ္မယုံခဲ႔ေသးဘူး။
အခုတစ္ေခါက္ ေနျပည္ေတာ္မွာ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနဖူးသြားတဲ႔အခါမွသာ မင္းေနျပည္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ အေျပာက်ယ္သလဲ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိလာရပါတယ္။ လယ္ေ၀း၊ ပ်ဥ္းမနား၊ တပ္ကုန္း၊ ေတာင္ညဳိဆိုတဲ႔ ၿမဳိ႕ကေလးေတြကို ၿမဳိပလိုက္ၿပီ။ ဒကၡိဏသီရိ၊ ဇမၺဴသီရိ၊ ဥတၱရသီရိ၊ ပုဗၺသီရိ၊ ေဇယ်ာသီရိ လို႔ နံမယ္အသစ္ေတြေပးၿပီး ၿမဳိ႕ကြက္အသစ္ႀကီးေတြ ေဖာ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဟိုတုန္းကလို ၀န္ႀကီးဌာနရုံးမ်ား၊ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာမ်ားနဲ႔တင္ တည္ထားတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးၿမဳိ႕ေတာ္ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စံနစ္တက် အကြက္ရိုက္ ပႏၷက္ခ်ၿပီး ဖြံ႔ၿဖဳိးေအာင္ စီမံထားတဲ႔ ၿမဳိ႕ျပစီမံကိန္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဟာ္တယ္ဇုန္ဆိုတာေတြက ရန္ကုန္ဘက္က၀င္တဲ႔ ေတာင္ဘက္မွာတစ္ခု၊ မႏၱေလးဘက္က၀င္တဲ႔ ေျမာက္ဘက္မွာတစ္ခု၊ အျမန္လမ္းမႀကီးက အေနာက္ဘက္ဆင္းသြားရတဲ႔ ငလိုက္ဆည္ Resort မွာတစ္ခု ရွိေနၿပီ။ စည္မ်က္ႏွာကဲ႔သို႔ ညီညာပါေပသည္ဆိုတဲ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ဘူဒိုဇာနဲ႔ လြတ္တဲ႔ကုန္းျမင္႔ျမင္႔ဆိုလို႔ ႏွစ္ကုန္းေလာက္ပဲခ်န္ထားတယ္။ တစ္ခုက ဥပၸါဒသႏၱိေစတီရွိၿပီး ေနာက္တစ္ခုက Mount Pleasant Hotel ရွိတယ္။ လူဦးေရသိပ္သည္းမႈနဲ႔စာရင္ အင္မတန္ပိုပိုမိုမိုစီမံထားတဲ႔ ကုတင္ ၁၀၀၀ ေဆးရုံႀကီးေတြက အရပ္ဘက္မွာတစ္ခု၊ တပ္ဘက္မွာတစ္ခုရွိတဲ႔အျပင္ ၿမဳိ႕၀န္းပတ္လည္မွာ ကုတင္ ၅၀ ေဆးရုံကေလးေတြ ရံထားေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ႔အရာတိုင္း ေနျပည္ေတာ္မွာ မရွိတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေစရဘူး။ YKKO တို႔၊ ေရႊပုဇြန္တို႔အျပင္္ Western Park တို႔၊ Golden Duck တို႔လည္း ရွိတယ္။ လူေတြကို မဆိုထားနဲ႔ တိရိစာၦန္ရုံက ပင္ဂြင္းကေလးေတြလည္း ေနပူေတာ္ကို တူတူလိုက္ရတာပဲ။ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးေတာင္ ကိုယ္တိုင္မလိုက္နိုင္တာနဲ႔ ပုံတူတစ္ဆူ ပြားေပးလိုက္ရပါေရာလား။ Ocean Super Center ႀကီးဆို ေတာင္တစ္ခု ေျမာက္တစ္ခု၊ နွစ္ခုေတာင္ရွိတာ။ အဲ မရွိတာဆိုလို႔ လူသူေလးပါး ပဲ က်န္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔။
ေျခာက္လမ္းသြား ရွစ္လမ္းသြား လမ္းမက်ယ္ႀကီးေတြေပၚမွာ ကားအသြားအလာ မရွိပဲ တစ္စီးတည္း ေမာင္းရတဲ႔အခါ ရန္ကုန္မွာ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ္႔ေနရတဲ႔ကားေတြကို သနားလိုက္ပါဘိ။ ေမာင္႔ပုလဲဆင္႔က ၀ရန္တာမွာ ကိုယ္ကလြဲရင္ တျခားလူမရွိပဲ ဘီယာေလးေသာက္လိုက္၊ ဓါတ္ပုံေလးရိုက္လိုက္လုပ္ေနရေတာ႔ အေဟာသုခံ ခ်မ္းသာစြေပါ႔။ ရွင္းလင္းေနတဲ႔ ေရွာ႔ပင္းေမာႀကီးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္ၾကည့္ေနရင္း အေအးေငြ႔ေတြ လႊတ္ထားတဲ႔ေကာင္တာေပၚက အသားငါး အသီးအရြက္၊ သစ္သီး၀လံေတြ ဘယ္သူမွ မ၀ယ္ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ ဘာေတြလုပ္ပစ္သလဲလို႔ ပူပူပင္ပင္ ေတြးမိပါတယ္။ ခုေလာက္ ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ ေစ်း၀ယ္လာတဲ႔လူနဲ႔ဆို ခန္႔ထားရတဲ႔ အလုပ္သမားလစာေတာင္ ေက်မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဆိုင္အျပင္ဘက္က လွမ္းၾကည့္မိေတာ႔ ရာေထာင္ခ်ီတဲ႔ ဓါတ္မီးေခ်ာင္းေတြက မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုလုံးမွာ လွ်ာထိုးၾကမ္းခင္းတစ္ခု စိပ္စိပ္ခင္းထားသလို ထိန္ေနတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အရူးတစ္ေယာက္လိုခံစားရတယ္ေလ။ အိမ္မွာဆို ဒီဘက္အခန္းက မီးပြင္႔ပိတ္ၿပီးမွ ဟိုဘက္ခန္းကမီးပြင္႔ကိုထြန္းတယ္။ မီတာခနွေျမာလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔အိမ္က မီးပြင္႔ကေလးတစ္ပြင္႔ မလိုအပ္လို႔ ေခၽြတာလိုက္ရင္ သစ္ပင္ကေလး တစ္ပင္ေလာက္ အသက္ရွဴလို႔၀သြားမလား လို႔ ေတြးမိတာကိုး။ အခုေတာ႔ နင္သာလူမိုက္ ဒုစရိုက္ပါလား လို႔ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေမာင္႔ပုလဲဆင္႔ေပၚကၾကည့္ရင္ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို နဂါးေငြ႕တန္းႀကီးလို ျမင္ရတယ္။ လူသူမရွိပဲနဲ႔ ထိန္ထိန္ေတာက္ေနတာ။
ကားလမ္းမႀကီး တဘက္တခ်က္က ေခတ္မီလွပဆန္းျပားေသာ လုံးခ်င္းအိမ္ကေလးေတြလည္း ဒီဇိုင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႔လို႔ ဓါတ္ပုံရိုက္မိတာ ခနခန။ လူေနတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ေတာ႔ ဆယ္အိမ္႔တစ္အိမ္ေတာင္ မေတြ႔မိဘူး။ လႈိင္သာယာမွာဆို တဲတစ္လုံးမီးေလာင္ရင္ လူ၂၀ေလာက္ အိုးမဲ႔အိမ္မဲ႔ျဖစ္သြားတာဆို။ သည္မွာ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ရင္ အိမ္ႏွစ္ဆယ္ လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ျပည့္စရာမရွိ။ ပုဗၺာသီရိေဆးရုံေရွ႕က ရပ္ကြက္ကေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္မိေတာ႔ အၿငိမ္းစား၀န္ထမ္းေတြအတြက္ အကြက္ခ်ၿပီး ပုံစံတူ တန္ဖိုးနည္း ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးေတြ မေဆာက္မေနရေဆာက္ခိုင္းထားတာမို႔ ေျမအျပည့္ အိမ္အျပည့္ေတာ႔ ရွိပါရဲ႕။ တကယ္ေနဖို႔မဟုတ္ပဲ ေစ်းတက္ရင္ ျပန္ေရာင္းဖို႔ ရင္းႏွီးျမွဳတ္နွံထားတာမို႔ အေစာင္႔ေလာက္ လာေနေပးမယ္႔လူ ရွိရင္ေတာင္ အလကားေပးေနမယ္႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ လူႀကီးရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြလည္း သည္လိုပဲ ရွိလိမ္႔မယ္။ လူႀကီးဆိုတာမ်ဳိးက ရန္ကုန္မွာတစ္အိမ္၊ မႏၱေလးမွာတစ္အိမ္၊ ေမၿမဳိ႕မွာတစ္အိမ္၊ ေတာင္ႀကီးမွာတစ္အိမ္ေလာက္ေတာ႔ ေအာက္ထစ္ရွိၾကတာခ်ည့္ဆိုေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္ကအိမ္ကို ေရာက္ရင္၀င္တည္း ကိုယ္ပိုင္ဧည့္ေဂဟာထက္ မပိုပါဘူး။ ဘယ္အၿမဲေနႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ပင္စင္သြားတဲ႔အခါ စုမိေဆာင္းမိက်န္ေအာင္ ေရႊအိုးႀကီး ျမွဳတ္ထားတဲ႔သေဘာေလာက္သာ။ သူမ်ားသာ အတင္းတုပ္ေနတာပါ။ ကိုယ္လည္း ဘယ္ေျမကြက္မွ အနားမကပ္နိုင္တဲ႔အစားမို႔သာေပါ႔။ နို႔မို႔ ေလးေပ ေျခာက္ေပကေလး အပိုင္ရွိရင္ေတာင္ စည္းရိုးကေလးခတ္၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လုံးခ်ၿပီး သြားသြားထိုင္ေနဦးမွာ။ ေနာင္ဆိုရင္ေတာ႔ သည္ေနရာသည္ေဒသဟာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလာဦးမွာ။ ရပ္ကြက္ ၿမဳိ႕နယ္ အိမ္ယာစခန္းေတြလည္းပဲ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား ငွားရမ္းလုပ္ကိုင္လိုသူမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနေအာင္ ၀ယ္လိုအားေတြ တက္လာဦးမွာ။ အခုေတာင္ တစ္ေပပတ္လည္ေျမေစ်းက ေရးေတာင္ မေရးရဲဘူး။ ေရးေနတုန္း တရိပ္ရိပ္ထပ္တက္သြားမွာစိုးလို႔။ လက္စသတ္ေတာ႔ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားသူမ်ား အနာဂတ္အတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံရာ ေအာင္ေျမျမမန္းႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။
မုဒိတာ အႀကီးႀကီးပြားေနရင္းကမွ အကုသိုလ္မစင္သူပီပီ ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းသူေတြကို မ်က္စိထဲမွာ တန္းကနဲ ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။ လူႀကီးေတြ အနာဂတ္ကေတာ႔ ေျမႀကီးလက္နဲ႔ခတ္တာမွ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္။ ေျဖာင္႔ျဖဴးေသခ်ာေနတာပ။ နာဂစ္တုန္းက အေဖေရာ အေမေရာ၊ ေနစရာအိမ္ပါ ေပ်ာက္သြားရွာတဲ႔ ကေလးေတြခမ်ာေတာ႔ အနာဂတ္ကို ထားလိုက္ပါဦးေလ။ လာမွမလာေသးတာ။ ပစၥဳပၸန္က ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိဘူး။ အတိတ္ကေရာ။ အတိတ္လည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ အတိတ္တုန္းကရွိခဲ႔တဲ႔ မိသားစု၊ ေနစရာအမိုးအကာ၊ စားစရာ အလုပ္အကိုင္၊ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေတာ႔လို႔ အတိတ္ပါေပ်ာက္သြားၿပီ။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ဗုဒၶဘာသာပီပီ အတိတ္ကံ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင္႔လို႔သာ တရားနဲ႔ေျဖရေတာ႔မွာလား။ လက္ရွိဘ၀ ဒုကၡဆင္းရဲကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုမွလုပ္မရေတာ႔ဘူးလား။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔ဆိုတာကေတာ႔ လက္ကုန္ေနၿပီ။ ထပ္ေလွ်ာ႔လို႔မရနိုင္ေတာ႔ဘူး။ သည္လိုဆိုရင္ တို႔လည္း သည္ေလာက္ႀကီး မြဲျပာက်ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ေနျပည္ေတာ္တခြင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါေလ႔။ ၾကြယ္၀ခ်က္ႏွယ္။ အဲသည္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈကို နည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္နိုင္ရင္ျဖင္႔ ဆင္းရဲသားကေလးေတြ ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာဖို႔ နီးစပ္မယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ လူမရွိတဲ႔ဆီက ဆိုဒီယမ္မီးတိုင္ႀကီးတစ္ပြင္႔ေလာက္ ပိတ္လိုက္ရင္ ခြဲခန္းထဲက မီးေမာင္းကေလး မလင္းနိုင္ဘူးလား။ ရုံးတက္ရုံးျပန္ မေမ႔ရန္ မီး နဲ႔ ပန္ကာပိတ္ ဆိုတဲ႔သူေတြက ဘယ္သူမွ မရွိတဲ႔အရပ္မွာ ေနအေရာင္လိုပင္ လအေရာင္လိုပင္ ေရာင္ရႊင္လင္းလင္းညီးေနတာ မနွေျမာၾကဘူးလား မသိ။ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးထဲကလို ဆရာ၀န္အိမ္ႀကီးကို ပါတီကသိမ္းၿပီး တစ္ရပ္ကြက္လုံးတက္ေနရမယ္လို႔ေတာ႔ မဆိုလိုပါဘူး။ သမိုင္းရဟတ္ႀကီးလည္း တစ္ပါတ္ျပန္မလည္ပါရေစနဲ႔။ အသုံးနဲ႔အျဖဳန္းကို ခြဲျခားနားလည္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈတစ္ခုေလာက္ကိုေတာ႔ ရခ်င္မိပါတယ္ေလ။ ဆီးဂိမ္းၿကီး ၿပီးတဲ႔အခါ ေျပာတာပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ပိတ္ပြဲႀကီးက်န္ေသးတယ္။ ထြန္းလက္စနဲ႔ ဆက္ထြန္းလိုက္ၾကဦးစို႔။ ခ်စ္ေရာင္ျခည္ေလ ခ်စ္ေရာင္ျခည္။ ကဲ လာ။ လိုက္ဆိုၾက။
“စၾကာ၀ဠာတြင္းမွာ လင္းသည္။ လေရာင္ၾကယ္ေရာင္မ်ားလည္း ရႈံးေပလိမ္႔မည္။ မိုးေျမဒီပါလုံးကို ဖုံးသည္။ ထိန္၀င္းၿပီးသစ္တဲ႔ ခ်စ္ေရာင္ျခည္…။”
ဟိုေရာက္ေတာ႔ ေနစရာထိုင္စရာေတာင္ အသင္႔မျဖစ္ေသးတာမို႔ အရာရွိႀကီးေတြေတာင္ ရုံးမွာ ျခင္ေထာင္ေထာင္ အိပ္ၾကရသတဲ႔။
“မလိုက္ခ်င္ အလုပ္ထြက္” လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ရာဇသံေပးၿပီး ထားခဲ႔တဲ႔သူေတြကို ေနာင္တရသြားေစဖို႔ အဲသည္အခ်ိန္က ေနျပည္ေတာ္မွာလိုက္ၿပီး ဒုကၡခံတဲ႔သူေတြကို အိမ္ခန္းေကာင္းေကာင္း၊ ရာထူးေကာင္းေကာင္းေတြ ေပးၿပီး ေခၽြးသိပ္ခဲ႔တာ ခုဆို ေတာ္ေတာ္ေတာင္ အေမာေျပေလာက္ေရာ႔မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုေတာ႔ ရာဇဌာနီ ျဖစ္သြားၿပီ မဟုတ္လား။
ကို္ယ္တို႔အတြက္ၾကေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတာ ထီးစိုက္နန္းတည္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္စိုးရာ ေဒသသက္သက္တင္ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ခုနစ္ေခြရစ္ ေတာင္ျမစ္သတၱရဘံလယ္ နတ္ျမတ္နတ္ေကာင္း နတ္အေပါင္းတို႔ စံစိုးသိမ္းျမန္းရာ ေတာင္ျမင္႔မိုရ္ႀကီးပမာလည္း ျဖစ္တယ္။ အေရးဆို ခိုကိုးပသရတဲ႔ေနရာ ဆိုပါေတာ႔ေလ။ လာလာၿပီး ဂါရလြန္းလို႔ ဂါရာလို႔ေခၚရင္ေတာင္ ရေလာက္တယ္။ သတၱဌာနလည္း ရွိၿပီးသားဥစၥာ။ ေရွးရိုးစြဲအယူ၀ါဒေတြအရ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘိုးေတာ္ဘေတာ္ေတြကို လက္ဘက္ကြမ္းေဆး ကန္ေတာ႔ပြဲမ်ားေပးလို႔ ဆုေတာင္းဆုယူ အဓိဌာန္ေတြက အခုေခတ္လူေတြ အယုံအၾကည္ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေခတ္ကာလ ကိုႀကီးေက်ာ္မ်ား မင္းႀကီးမင္းေလးမ်ားကို ၀တ္လဲေတာ္၊ ပဏၰာေတာ္မ်ားနဲ႔ ပုလင္းဆက္ ျခင္းဆက္၊ ရိုးရာမပ်က္ ေမာင္းမစုံအေပ်ာ္ၾကဴးႏိုင္ဖို႔ ကနၷားႀကီး ကႏၷားငယ္မ်ား ေပးႏိုင္ရင္ေတာ႔ ကေန႔နက္ဖန္ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း အက်ဳိးထူးေပးတတ္မွန္း သိသူေတြက ေဖာ္စားကုန္ၾကတဲ႔အခါ ေနျပည္ေတာ္မွာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ဳိးစုံဆိုင္ေတြဆိုတာ ၀င္ကာထြက္ကာ ပတ္ခ်ာကိုလည္ေနေတာ႔တာပဲ။ ေတာင္ျပဳံးမွာ နတ္ဆက္တဲ႔ ပန္းစည္းေတြကမွ အမႈိက္ပုံးထဲေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားဦးမယ္။ ဟိုမွာေတာ႔ “တံဆိပ္မခြာ၊ ေဘာက္ခ်ာနဲ႔တကြ” မဟုတ္ရင္ သိပ္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ၾကဘူး။ သူ႔ဆိုင္နဲ႔သူ မဟုတ္ရင္ ျပန္သြင္းတဲ႔အခါ အင္တင္တင္ လုပ္ၾကလို႔။ ဂါရ၀ နဲ႔ ပဏၰာသလို႔ လာသမွ် လက္ခံရတာ အျပစ္မျမင္ၾကနဲ႔ေနာ္။ မိုးႀကဳိးပစ္လိမ္႔မယ္။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာတဲ႔။ ေမတၱာေရစင္ဆက္တယ္၊ ေမတၱာေ၀တယ္ လို႔ သေဘာထားလိုက္တာေပါ႔။ လူႀကီးက ေမတၱာထားနိုင္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘက္ကလည္း ေမတၱာပို႔ရတာ မဆန္းဘူး။ သည္လိုနဲ႔ပဲ “ေမတၱာပုလဲပန္းမ်ား သီၾကရာ၀ယ္ လြယ္သည္လည္းရွိမယ္ ခက္သည္လည္းရွိမယ္” ဆိုတဲ႔ ေမတၱာေရႊျပည္ႀကီးဆီကို အခါအားေလ်ာ္စြာ မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ခဲ႔ရျပန္ပါေသးတယ္။
ဟိုးအရင္ကာလေတြတုန္းကေတာ႔ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက အခုေလာက္ မေခ်ာေမြ႔ေသးပါဘူး။ လမ္းမွာ ေန႔တ၀က္ေတာ႔ ကုန္တယ္။ ညကားစီး၊ မနက္ေစာေစာေရာက္၊ စည္ပင္မွာ၀င္ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ရုံးကိစၥတေနကုန္လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပရင္ အဲသည္ညကားနဲ႔ ျပန္ရတယ္။ ဘူတန္သြားဖို႔ အင္တာဗ်ဴးေခၚလို႔ ေလာက္ကိုင္ကဆင္းလာရတဲ႔အခါေတာ႔ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ လားရႈိးကို ညေနေရာက္၊ ညကားနဲ႔ မန္းေလးဆင္း၊ မန္းေလးကေန မနက္ေစာေစာ မိတၳီလာကားစီး၊ မိတၳီလာက ပ်ဥ္းမနားကားစီး၊ ပ်ဥ္းမနားက ေနျပည္ေတာ္ကားတစ္ဆင္႔ေျပာင္းစီး လမ္းမွာတင္ ကားေပၚတက္ကာဆင္းကာနဲ႔ ႏွစ္ရက္ၾကာတယ္။ ဒါေပသိ တတ္နိုင္ဘူး။ လာဆိုလာရတာပ။ ပူတာအို မခ်မ္းေဘာကဆိုလည္း သည္လိုပဲ လာရမွာ။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ ကို္ယ္႔စိတ္ထဲမယ္ ေနျပည္ေတာ္ဆိုတာ စည္ပင္ရိပ္သာရယ္၊ ၿမဳိ႕မေစ်းရယ္၊ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးရုံးရယ္ကလြဲလို႔ ဘယ္ကိုမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ လာရင္းလာရင္းနဲ႔မွ တစ္ခါထက္တစ္ခါ စည္စည္လာတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ကေလးေတြဆိုေတာ႔ မနက္လင္းရင္ ရုံးကားကိုယ္စီနဲ႔ ထြက္ကုန္ၾကၿပီး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္သြားရာက ညေနေမွာင္ရီပ်ဳိးေတာ႔ ေစ်းခန္းဆိုင္ခန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပန္ျပန္စည္ကားလာေရာ။ ၀န္ထမ္းေတြ အိမ္ေလးရာေလးနဲ႔ မပူမပင္ေနတယ္ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ေလ။
ေနျပည္ေတာ္ ေဟာ္တယ္ဇုံႀကီးၿပီးခါစ အကယ္ဒမီေပးပြဲႀကီးကို ေနျပည္ေတာ္မွာ လုပ္လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ မင္းသားမင္းသမီးေတြ စတည္းခ်ရာ ေဟာ္တယ္ႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္မွာ မီဒီယာေတြ အင္တာဗ်ဴးၾက အကယ္ဒမီဧည့္ခံပြဲေတြက်င္းပၾကနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေၾကာ္ျငာၿပီးသား ရသြားျပန္ေရာ။ ေက်ာက္မ်က္ေလလံပြဲေတြ လုပ္လိုက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ အခန္းလြတ္ေတာင္ မက်န္ေတာ႔ပဲ အထပ္ထပ္တိုးခ်ဲ႕လို႔ မဆုံးျဖစ္လာပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ကိုျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ မနၱေလး အျမန္လမ္းမႀကီး ေဖာက္ၿပီးသြားေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္တက္တယ္ဆိုတာ ဟိုတုန္းက ပဲခူးသြားသလိုပဲ မနက္သြားညျပန္ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္လာပါေလေရာ။ အဆင္႔ျမင္႔ဟီးႏိုးကားႀကီးေတြကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ ေအာင္မဂၤလာ ရန္ကုန္သာ ခုနွစ္ေထာင္ ရွစ္ေထာင္ေပးရမယ္။ ရန္ကုန္ ေနျပည္ေတာ္ဆို ငါးေထာင္နဲ႔ ေရာက္တာ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာကတည္းက ေနျပည္ေတာ္မွာ ေျမကြက္အသစ္ေတြေဖာ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းကြက္ႀကီး တြင္က်ယ္လာခဲ႔တာ ကမာၻမွာေစ်းအႀကီးဆုံး Real Estate ေစ်းကြက္ႀကီး ျဖစ္လာတယ္လို႔ သူမ်ားေတြေျပာတဲ႔အခါ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္မဟုတ္လို႔ သိပ္မယုံခဲ႔ေသးဘူး။
အခုတစ္ေခါက္ ေနျပည္ေတာ္မွာ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေနဖူးသြားတဲ႔အခါမွသာ မင္းေနျပည္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ အေျပာက်ယ္သလဲ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိလာရပါတယ္။ လယ္ေ၀း၊ ပ်ဥ္းမနား၊ တပ္ကုန္း၊ ေတာင္ညဳိဆိုတဲ႔ ၿမဳိ႕ကေလးေတြကို ၿမဳိပလိုက္ၿပီ။ ဒကၡိဏသီရိ၊ ဇမၺဴသီရိ၊ ဥတၱရသီရိ၊ ပုဗၺသီရိ၊ ေဇယ်ာသီရိ လို႔ နံမယ္အသစ္ေတြေပးၿပီး ၿမဳိ႕ကြက္အသစ္ႀကီးေတြ ေဖာ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဟိုတုန္းကလို ၀န္ႀကီးဌာနရုံးမ်ား၊ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာမ်ားနဲ႔တင္ တည္ထားတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးၿမဳိ႕ေတာ္ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စံနစ္တက် အကြက္ရိုက္ ပႏၷက္ခ်ၿပီး ဖြံ႔ၿဖဳိးေအာင္ စီမံထားတဲ႔ ၿမဳိ႕ျပစီမံကိန္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဟာ္တယ္ဇုန္ဆိုတာေတြက ရန္ကုန္ဘက္က၀င္တဲ႔ ေတာင္ဘက္မွာတစ္ခု၊ မႏၱေလးဘက္က၀င္တဲ႔ ေျမာက္ဘက္မွာတစ္ခု၊ အျမန္လမ္းမႀကီးက အေနာက္ဘက္ဆင္းသြားရတဲ႔ ငလိုက္ဆည္ Resort မွာတစ္ခု ရွိေနၿပီ။ စည္မ်က္ႏွာကဲ႔သို႔ ညီညာပါေပသည္ဆိုတဲ႔ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ဘူဒိုဇာနဲ႔ လြတ္တဲ႔ကုန္းျမင္႔ျမင္႔ဆိုလို႔ ႏွစ္ကုန္းေလာက္ပဲခ်န္ထားတယ္။ တစ္ခုက ဥပၸါဒသႏၱိေစတီရွိၿပီး ေနာက္တစ္ခုက Mount Pleasant Hotel ရွိတယ္။ လူဦးေရသိပ္သည္းမႈနဲ႔စာရင္ အင္မတန္ပိုပိုမိုမိုစီမံထားတဲ႔ ကုတင္ ၁၀၀၀ ေဆးရုံႀကီးေတြက အရပ္ဘက္မွာတစ္ခု၊ တပ္ဘက္မွာတစ္ခုရွိတဲ႔အျပင္ ၿမဳိ႕၀န္းပတ္လည္မွာ ကုတင္ ၅၀ ေဆးရုံကေလးေတြ ရံထားေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ႔အရာတိုင္း ေနျပည္ေတာ္မွာ မရွိတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေစရဘူး။ YKKO တို႔၊ ေရႊပုဇြန္တို႔အျပင္္ Western Park တို႔၊ Golden Duck တို႔လည္း ရွိတယ္။ လူေတြကို မဆိုထားနဲ႔ တိရိစာၦန္ရုံက ပင္ဂြင္းကေလးေတြလည္း ေနပူေတာ္ကို တူတူလိုက္ရတာပဲ။ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီးေတာင္ ကိုယ္တိုင္မလိုက္နိုင္တာနဲ႔ ပုံတူတစ္ဆူ ပြားေပးလိုက္ရပါေရာလား။ Ocean Super Center ႀကီးဆို ေတာင္တစ္ခု ေျမာက္တစ္ခု၊ နွစ္ခုေတာင္ရွိတာ။ အဲ မရွိတာဆိုလို႔ လူသူေလးပါး ပဲ က်န္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္လို႔။
ေျခာက္လမ္းသြား ရွစ္လမ္းသြား လမ္းမက်ယ္ႀကီးေတြေပၚမွာ ကားအသြားအလာ မရွိပဲ တစ္စီးတည္း ေမာင္းရတဲ႔အခါ ရန္ကုန္မွာ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ္႔ေနရတဲ႔ကားေတြကို သနားလိုက္ပါဘိ။ ေမာင္႔ပုလဲဆင္႔က ၀ရန္တာမွာ ကိုယ္ကလြဲရင္ တျခားလူမရွိပဲ ဘီယာေလးေသာက္လိုက္၊ ဓါတ္ပုံေလးရိုက္လိုက္လုပ္ေနရေတာ႔ အေဟာသုခံ ခ်မ္းသာစြေပါ႔။ ရွင္းလင္းေနတဲ႔ ေရွာ႔ပင္းေမာႀကီးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္ၾကည့္ေနရင္း အေအးေငြ႔ေတြ လႊတ္ထားတဲ႔ေကာင္တာေပၚက အသားငါး အသီးအရြက္၊ သစ္သီး၀လံေတြ ဘယ္သူမွ မ၀ယ္ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ ဘာေတြလုပ္ပစ္သလဲလို႔ ပူပူပင္ပင္ ေတြးမိပါတယ္။ ခုေလာက္ ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ ေစ်း၀ယ္လာတဲ႔လူနဲ႔ဆို ခန္႔ထားရတဲ႔ အလုပ္သမားလစာေတာင္ ေက်မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဆိုင္အျပင္ဘက္က လွမ္းၾကည့္မိေတာ႔ ရာေထာင္ခ်ီတဲ႔ ဓါတ္မီးေခ်ာင္းေတြက မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခုလုံးမွာ လွ်ာထိုးၾကမ္းခင္းတစ္ခု စိပ္စိပ္ခင္းထားသလို ထိန္ေနတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အရူးတစ္ေယာက္လိုခံစားရတယ္ေလ။ အိမ္မွာဆို ဒီဘက္အခန္းက မီးပြင္႔ပိတ္ၿပီးမွ ဟိုဘက္ခန္းကမီးပြင္႔ကိုထြန္းတယ္။ မီတာခနွေျမာလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔အိမ္က မီးပြင္႔ကေလးတစ္ပြင္႔ မလိုအပ္လို႔ ေခၽြတာလိုက္ရင္ သစ္ပင္ကေလး တစ္ပင္ေလာက္ အသက္ရွဴလို႔၀သြားမလား လို႔ ေတြးမိတာကိုး။ အခုေတာ႔ နင္သာလူမိုက္ ဒုစရိုက္ပါလား လို႔ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေမာင္႔ပုလဲဆင္႔ေပၚကၾကည့္ရင္ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို နဂါးေငြ႕တန္းႀကီးလို ျမင္ရတယ္။ လူသူမရွိပဲနဲ႔ ထိန္ထိန္ေတာက္ေနတာ။
ကားလမ္းမႀကီး တဘက္တခ်က္က ေခတ္မီလွပဆန္းျပားေသာ လုံးခ်င္းအိမ္ကေလးေတြလည္း ဒီဇိုင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေတြ႔လို႔ ဓါတ္ပုံရိုက္မိတာ ခနခန။ လူေနတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ေတာ႔ ဆယ္အိမ္႔တစ္အိမ္ေတာင္ မေတြ႔မိဘူး။ လႈိင္သာယာမွာဆို တဲတစ္လုံးမီးေလာင္ရင္ လူ၂၀ေလာက္ အိုးမဲ႔အိမ္မဲ႔ျဖစ္သြားတာဆို။ သည္မွာ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ရင္ အိမ္ႏွစ္ဆယ္ လူတစ္ေယာက္ေတာင္ ျပည့္စရာမရွိ။ ပုဗၺာသီရိေဆးရုံေရွ႕က ရပ္ကြက္ကေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္မိေတာ႔ အၿငိမ္းစား၀န္ထမ္းေတြအတြက္ အကြက္ခ်ၿပီး ပုံစံတူ တန္ဖိုးနည္း ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးေတြ မေဆာက္မေနရေဆာက္ခိုင္းထားတာမို႔ ေျမအျပည့္ အိမ္အျပည့္ေတာ႔ ရွိပါရဲ႕။ တကယ္ေနဖို႔မဟုတ္ပဲ ေစ်းတက္ရင္ ျပန္ေရာင္းဖို႔ ရင္းႏွီးျမွဳတ္နွံထားတာမို႔ အေစာင္႔ေလာက္ လာေနေပးမယ္႔လူ ရွိရင္ေတာင္ အလကားေပးေနမယ္႔သူေတြခ်ည့္ပဲ။ လူႀကီးရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေတြလည္း သည္လိုပဲ ရွိလိမ္႔မယ္။ လူႀကီးဆိုတာမ်ဳိးက ရန္ကုန္မွာတစ္အိမ္၊ မႏၱေလးမွာတစ္အိမ္၊ ေမၿမဳိ႕မွာတစ္အိမ္၊ ေတာင္ႀကီးမွာတစ္အိမ္ေလာက္ေတာ႔ ေအာက္ထစ္ရွိၾကတာခ်ည့္ဆိုေတာ႔ ေနျပည္ေတာ္ကအိမ္ကို ေရာက္ရင္၀င္တည္း ကိုယ္ပိုင္ဧည့္ေဂဟာထက္ မပိုပါဘူး။ ဘယ္အၿမဲေနႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ပင္စင္သြားတဲ႔အခါ စုမိေဆာင္းမိက်န္ေအာင္ ေရႊအိုးႀကီး ျမွဳတ္ထားတဲ႔သေဘာေလာက္သာ။ သူမ်ားသာ အတင္းတုပ္ေနတာပါ။ ကိုယ္လည္း ဘယ္ေျမကြက္မွ အနားမကပ္နိုင္တဲ႔အစားမို႔သာေပါ႔။ နို႔မို႔ ေလးေပ ေျခာက္ေပကေလး အပိုင္ရွိရင္ေတာင္ စည္းရိုးကေလးခတ္၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လုံးခ်ၿပီး သြားသြားထိုင္ေနဦးမွာ။ ေနာင္ဆိုရင္ေတာ႔ သည္ေနရာသည္ေဒသဟာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလာဦးမွာ။ ရပ္ကြက္ ၿမဳိ႕နယ္ အိမ္ယာစခန္းေတြလည္းပဲ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား ငွားရမ္းလုပ္ကိုင္လိုသူမ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနေအာင္ ၀ယ္လိုအားေတြ တက္လာဦးမွာ။ အခုေတာင္ တစ္ေပပတ္လည္ေျမေစ်းက ေရးေတာင္ မေရးရဲဘူး။ ေရးေနတုန္း တရိပ္ရိပ္ထပ္တက္သြားမွာစိုးလို႔။ လက္စသတ္ေတာ႔ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားသူမ်ား အနာဂတ္အတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳတ္ႏွံရာ ေအာင္ေျမျမမန္းႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။
မုဒိတာ အႀကီးႀကီးပြားေနရင္းကမွ အကုသိုလ္မစင္သူပီပီ ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းသူေတြကို မ်က္စိထဲမွာ တန္းကနဲ ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။ လူႀကီးေတြ အနာဂတ္ကေတာ႔ ေျမႀကီးလက္နဲ႔ခတ္တာမွ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္။ ေျဖာင္႔ျဖဴးေသခ်ာေနတာပ။ နာဂစ္တုန္းက အေဖေရာ အေမေရာ၊ ေနစရာအိမ္ပါ ေပ်ာက္သြားရွာတဲ႔ ကေလးေတြခမ်ာေတာ႔ အနာဂတ္ကို ထားလိုက္ပါဦးေလ။ လာမွမလာေသးတာ။ ပစၥဳပၸန္က ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိဘူး။ အတိတ္ကေရာ။ အတိတ္လည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ အတိတ္တုန္းကရွိခဲ႔တဲ႔ မိသားစု၊ ေနစရာအမိုးအကာ၊ စားစရာ အလုပ္အကိုင္၊ ဘာတစ္ခုမွ မရွိေတာ႔လို႔ အတိတ္ပါေပ်ာက္သြားၿပီ။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ဗုဒၶဘာသာပီပီ အတိတ္ကံ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင္႔လို႔သာ တရားနဲ႔ေျဖရေတာ႔မွာလား။ လက္ရွိဘ၀ ဒုကၡဆင္းရဲကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုမွလုပ္မရေတာ႔ဘူးလား။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ေလွ်ာ႔ခ်ဖို႔ဆိုတာကေတာ႔ လက္ကုန္ေနၿပီ။ ထပ္ေလွ်ာ႔လို႔မရနိုင္ေတာ႔ဘူး။ သည္လိုဆိုရင္ တို႔လည္း သည္ေလာက္ႀကီး မြဲျပာက်ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ေနျပည္ေတာ္တခြင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါေလ႔။ ၾကြယ္၀ခ်က္ႏွယ္။ အဲသည္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈကို နည္းနည္းေလာက္ ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္နိုင္ရင္ျဖင္႔ ဆင္းရဲသားကေလးေတြ ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာဖို႔ နီးစပ္မယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ လူမရွိတဲ႔ဆီက ဆိုဒီယမ္မီးတိုင္ႀကီးတစ္ပြင္႔ေလာက္ ပိတ္လိုက္ရင္ ခြဲခန္းထဲက မီးေမာင္းကေလး မလင္းနိုင္ဘူးလား။ ရုံးတက္ရုံးျပန္ မေမ႔ရန္ မီး နဲ႔ ပန္ကာပိတ္ ဆိုတဲ႔သူေတြက ဘယ္သူမွ မရွိတဲ႔အရပ္မွာ ေနအေရာင္လိုပင္ လအေရာင္လိုပင္ ေရာင္ရႊင္လင္းလင္းညီးေနတာ မနွေျမာၾကဘူးလား မသိ။ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးထဲကလို ဆရာ၀န္အိမ္ႀကီးကို ပါတီကသိမ္းၿပီး တစ္ရပ္ကြက္လုံးတက္ေနရမယ္လို႔ေတာ႔ မဆိုလိုပါဘူး။ သမိုင္းရဟတ္ႀကီးလည္း တစ္ပါတ္ျပန္မလည္ပါရေစနဲ႔။ အသုံးနဲ႔အျဖဳန္းကို ခြဲျခားနားလည္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈတစ္ခုေလာက္ကိုေတာ႔ ရခ်င္မိပါတယ္ေလ။ ဆီးဂိမ္းၿကီး ၿပီးတဲ႔အခါ ေျပာတာပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ပိတ္ပြဲႀကီးက်န္ေသးတယ္။ ထြန္းလက္စနဲ႔ ဆက္ထြန္းလိုက္ၾကဦးစို႔။ ခ်စ္ေရာင္ျခည္ေလ ခ်စ္ေရာင္ျခည္။ ကဲ လာ။ လိုက္ဆိုၾက။
“စၾကာ၀ဠာတြင္းမွာ လင္းသည္။ လေရာင္ၾကယ္ေရာင္မ်ားလည္း ရႈံးေပလိမ္႔မည္။ မိုးေျမဒီပါလုံးကို ဖုံးသည္။ ထိန္၀င္းၿပီးသစ္တဲ႔ ခ်စ္ေရာင္ျခည္…။”
Credit to Soe Min
Myanmar Kyat Converter
Comments (0)
Post a Comment