ေတာင္ပိုင္း ကမ္းေျခဘက္မွ ရြာႀကီးတစ္ရြာတြင္ မုဆိုးမတစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သူတို ့သည္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွေနအိမ္မ်ားႏွင့္ ကင္းလ်က္ သီးျခားကမၻာမွာေနထိုင္ၾကသလိုပင္ ရွိသည္။ေတာထူသည္၊ေခ်ာက္ကမ္းပါးရွိသည္၊သူတို ့ၿခံက်ယ္ႀကီးႏွင့္တစ္မိုင္အကြာတြင္ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုက
တဟဲဟဲႏွင့္က်ဆင္းေနသည္။သည္လိုလူေ၀းသူေ၀းအရပ္တခုမွာေနထိုင္ရသည္မို ့လည္းညီအမႏွစ္ေယာက္သည္ပို၍စည္းလံုးၾကသည္။ေမရီသည္သူ ့ညီမထက္ရုပ္ရည္ပိုလို ့ေခ်ာေမာမွဳရွိသည္။ဆြဲေဆာင္ညွိဳ ့ငင္ႏိုင္ေသာအလွအပမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ထို ့ေၾကာင့္ေယာကၤ်ားသားတို ့၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနသည္။ပို၍သဲသဲမဲမဲႀကိဳက္ေနသူေယာကၤ်ားႏွစ္ဦးရွိသည္၊တစ္ေယာက္၏အမည္မွာဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးပင္ျဖစ္သည္။

သူသည္ဘ၀ကိုႀကိဳးစားၿပီးတည္ေဆာက္ေနသူလဲျဖစ္သည္။ႀကိဳးစားမွဳႀကီးမားသည္၊
စိတ္အားတက္ၾကြမွဳအၿမဲရွိသည္၊ထို ့ေၾကာင့္မို ့သဲသဲမဲမဲႀကိဳက္ေနသူႏွစ္ေယာက္အနက္က
ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးသည္အေခ်ာအလွပေဂးေမရီ၏ႏွလံုးသားကိုစိုးမိုးႏိုင္ခြင့္ရသြားခဲ့၏။
သို ့ျဖစ္၍လက္ထပ္ၾကဖို ့စီစဥ္ရမည့္ေန ့ရက္သို ့နီးကပ္လာခဲ့ေလသည္။ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးမေပၚလာေသး။
ေမရီကစာတစ္ေစာင္ေရးသားၿပီးမိမိတို ့၏ထိမ္းျမားဖို ့ကိစၥကိုေၾကျငာခိုင္းသည္။
သို ့ေသာ္ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနး၏ျပန္ၾကားစာကေတာ့ေရာက္လာျခင္း မရွိပါေလ။ လက္ထပ္မည့္ေန ့ရက္မတိုင္မီတစ္ရက္ျဖစ္သည္။ထိုေန ့ညကေမရီ၏ညီမအယ္လင္သည္
သစ္ေတာထဲ၌သဖန္းရြက္မ်ားကိုထံုးစံအတိုင္းေကာက္ေန၏။အဲဒီအခိုက္မွာပင္တရွဲရွဲျမည္သံလို
သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ သည္။

အေနာက္ဘက္သို ့ဆတ္ခနဲေခါင္းလွည့္အၾကည့္တြင္သူမ၏ခဲအိုေလာင္း ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနး ၏ လူရိပ္သ႑ာန္လွဳပ္ရွားသြားလာျခင္းကို ရိုးတိုးရိပ္ တိတ္ျမင္လိုက္ရသည္။ သို ့ေသာ္….ဆည္းဆာေနေရာင္ကညွိဳးေလ်ာ္ေနၿပီမို ့အရိပ္ကိုသိပ္မသဲကြဲလိုက္၊
ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးအားလွမ္းျမင္လိုက္ဟန္ရွိေပမဲ့ရုတ္ခ်ည္းကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ထိုအေၾကာင္းကိုအစ္မျဖစ္သူေမရီအားအသိေပးျဖစ္သည္။
သို ့ရာတြင္ယင္းကိစၥကိုသိပ္အေလးအနက္မထားျဖစ္ဘဲဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးတစ္ေယာက္တကယ္ပဲ
လူဘ၀မွာမရွိေတာ့ပဲ၀ိညာဥ္ဘ၀သို ့ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ေလၿပီလား။ထိုသို ့လည္းလံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္မွာေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္ေနလိုက္ၾကသည္။ဤသို ့ျဖင့္ေနာက္တစ္ေန ့တြင္
ထိမ္းျမားျခင္းကိစၥစတင္က်င္းပဖို ့စီစဥ္ၾကသည္။တကယ္ေတာ့ထိမ္းျမားမဂၤလာမစတင္မီေမရီအဖို ့
မဂၤလာသတို ့သားႏွင့္တြဲသြားတြဲလာျပဳလုပ္ရေပမည္။

သို့တိုင္ဂၽြန္ကေတာ့ေပၚမလာခဲ့ၿပီ။ေမရီသည္ၿခံထဲကစိုက္ခင္းကိုဆင္းရသည့္ေလွကားရွိရာအထပ္မွ
လသာေဆာင္တြင္ညီမအယ္လင္ႏွင့္အတူထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
အယ္လင္ႏွင့္စကားစျမည္ေျပာဖို ့ႀကံရြယ္ေသာ္လည္းစိတ္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ားကစကားေျပာလိုစိတ္မရွိေအာင္
ၿငီးေငြ ့စိတ္ျဖစ္လာသည္။
-- "ကဲ..အယ္လင္..ညီမ..မမဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးေနျခင္လို ့ညီမသြား ေတာ့ေနာ္"
အယ္လင္သည္အစ္မေမရီအားတစ္ေယာက္ထီးတည္းခ်န္ခဲ့ကာေအာက္ထပ္ဆီသို ့ျပန္ဆင္းခဲ့ေလသည္။
ၿပီးေနာက္မၾကာမီ ေရာက္လာ ေပေတာ့မည့္ဧည့္သည္ေတြကိုထိုင္ေစာင့္၏။
နာရီ၀က္သာ ၾကာသြားသည္၊ေမရီသည္ေအာက္သို ့ဆင္းလာျခင္းမရွိၿပီ။အယ္လင္စိတ္ထဲ မွာတခုခုကိုအလိုမက်သလိုျဖစ္လာ၍အစ္မေမရီရွိရာအေပၚထပ္ဆီသို ့ျပန္တက္ခဲ့သည္။

ေမရီကိုမေတြ ့ရ၊အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေနမည္အထင္ႏွင့္သြားၾကည့္ေတာ့အထဲက
ေလာ့ခ် ေသာ့ခတ္ထားသည္ကိုသာေတြ ့လိုက္ရသည္။
--"အစ္မေမရီ.. အစ္မေမရီ"
 လွဳပ္လွဳပ္ပုတ္ပုတ္ေခၚ၏။သို ့ေသာ္အခန္းအတြင္းထဲမွမည္သည့္ အသံမွ်မၾကားရ၊က်ယ္က်ယ္ေခၚၾကည့္သည္။ျပန္မထူး၊အယ္လင္ပူပန္ထိတ္ လန္ ့သြားသည္။သို ့ျဖင့္ေအာက္ထပ္သို ့ေျပးဆင္းသြားမိသည္။ မိခင္ႀကီးကိုသြားအသိေပးမိသည္။ အိမ္တစ္အိမ္လံုးတြင္ေမရီေပ်ာက္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ၾကသည္။ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာၾကသည္။သို ့ေသာ္ေမရီ၏ အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္မေတြ ့ရဘဲရွိသည္။

ၿခံထဲဆင္းရွာ၏။ႏွင္းဆီခင္းႀကီးကပကတိၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းလွ၏။
ေမရီ၏အရိပ္အေယာင္ကိုစိုးစဥ္းမွ်မေတြ ့ရပါ။ထိုေန ့ကအစျပဳ၍ေနာက္ရက္ .ေနာက္ရက္ေတြပါရွာေဖြမွဳကိစၥေတြကိုပိုမိုတိုးျမွင့္၍ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးရဲေတြကိုအိမ္၀င္းအတြင္းရွင္းလင္းၾကသည့္အခါအကူအညီေတာင္းရသည့္အေျခအေနသို ့ဆိုက္ေရာက္သြားသည္။ၿမိဳ ့လံုးပတ္လည္အႏွံ ့ေထာက္လွမ္းၾက၊စံုစမ္းၾကႏွင့္ရြာစဥ္ခုႏွစ္မွ်င္ တန္း ေျခရာေကာက္၍ သဲလြန္စရယူတာမ်ိဳးေတြပါလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ေမရီကားေျမလွ်ိဳး၍မိုးပ်ံသြား ေလၿပီလား။
ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ေနသည္။သို ့ျဖင့္လမ်ားမွသည္ႏွစ္မ်ားပင္တိုင္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္အေတာအတြင္းေမရီ၏မိခင္မုဆိုးမႀကီးသည္လည္းေသဆံုးသြားသည္၊ေမရီႏွင့္မညားျဖစ္လိုက္ရသည့္ သတို ့သားခမ်ာလဲေရာဂါတစ္ခုေၾကာင့္ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္းသတင္းၾကားလိုက္ရျပန္သည္။
ထိုအိမ္ႀကီးတြင္က်န္ခဲ့သူမ်ားမွာအယ္လင္ႏွင့္ အိမ္ေဖာ္အဖိုးႀကီးတို ့ပင္ျဖစ္သည္။

ေဆာင္းကာလတစ္ခုတြင္ေလျပင္းမုန္တိုင္းတစ္ခုျပင္းထန္စြာတိုက္ခတ္သည္။
အဘယ္မွ်ျပင္းထန္သည္ဆိုေသာ္ေျမျပင္မွသစ္ပင္ႀကီးမ်ားပင္လဲၿပိဳေစခဲ့သည္။
ေလႏွင့္အတူေရတံခြန္ဆီကတဟဲဲဟဲက်ေရာက္ေနေသာေရတို ့ပင္အယ္လင္တို ့အိမ္ဘက္သို ့လြင့္၀ဲလာၾကသည္။
ေလမုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္တေန ့နံနက္တြင္သန္ ့ရွင္းေရးအလုပ္သမားမ်ားသစ္ပင္အက်ိဳးအပဲ့ ေတြရွင္းလင္းရန္
ေရာက္လာၾကသည္။ကၽြန္းပင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ေက်ာက္တုန္းမ်ားပိလ်က္ရွိေနသည့္လက္တစ္ဖက္၏
အရိုးေျခာက္ေတြကိုသြားေဖာ္မိလိုက္ၾက သည္။ ထူးဆန္းသည္ကလက္သူၾကြယ္ရိုးေခ်ာင္းတြင္လက္ထပ္လက္စြပ္ ကေလးစြပ္ထားလ်က္ပင္။ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းတြင္ေက်ာက္နီလက္စြပ္ကြင္း တစ္ကြင္းသြားေတြ ့ခဲ့ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ထပ္မံ၍ေရွးဆက္ရွာေဖြမွဳျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ကိုယ္ခႏၵာတစ္ခု၏အရိုးအိမ္ကိုပါေတြ ့ခဲ့ရျပန္သည္။

ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ အရိုးေခ်ာင္းေတြတြင္အၾကြင္းအက်န္အ၀တ္စေလးမ်ား တြယ္ကပ္ေနသည္။ေက်ာက္နီလက္စြပ္ကေလးႏွင့္ေစ့စပ္လက္စြပ္တို ့ကိုေမရီထိမ္းျမားစဥ္ေန ့ရက္တုန္းက
၀တ္ဆင္ခဲ့ေသးေၾကာင္းအယ္လင္က၀န္ခံေျပာဆိုခဲ့၏။အရိုးေတြကိုခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းထဲကသၤခ်ိဳင္းေျမတြင္ပင္
သၤၿဂိဳလ္ျခင္းျပဳၾကသည္။အစ္မ၏အရိုးအိမ္အစုအေ၀းကိုျမင္လိုက္မိေသာအယ္လင္မွာလဲရုတ္တရက္
စိတ္အႀကီးအက်ယ္ထိခိုက္မိသြားရာကႏွစ္ပတ္သံုးပတ္အၾကာအထိေသအံ့မူးမူးဘ၀ႏွင့္
အိပ္ရာေပၚမွာလဲခဲ့ရေတာ့သည္။ အယ္လင္ကသူ ့အစ္မ၏လက္စြပ္ကိုဖန္ဗူးတစ္ခုထဲထည့္သိမ္းထားၿပီးမွ အိမ္ေဖာ္အဖိုးႀကီးအားေသေသခ်ာခ်ာအပ္ႏွံသည္။တစ္လခန္ ့အၾကာတြင္သူ ့အစ္မေမရီ၏စိတ္ျဖင့္ပင္
အယ္လင္ဆံုးပါးသြားပါသည္္။အိမ္ေဖာ္အဖိုးၾကီးကေမရီ၏လက္စြပ္ကိုထူးဆန္းေသာပစၥည္းအျဖစ္
ၿပတိုက္တစ္ခုသို ့ေပးအပ္ခဲ့ေလသည္။တညေနတြင္ျဖစ္သည္။

ကုတ္အကၤ် ီႀကီးကိုဖားဖားလ်ားလ်ား၀တ္ဆင္ထားၿပီးကက္ဦးထုပ္ကို မ်က္ႏွာအုပ္ငိုက္ေဆာင္းထားေသာလူစိမ္းတစ္ေယာက္အရက္ဆိုင္ထဲ၀င္ေရာက္လာသည္။
အရက္ဆိုင္ရွင္ကအရက္ငွဲ ့ေနရင္းကပင္သူ ့ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္အား--
---"ဒီညကေတာ့ဗ်ာ၊ဟိုတခါ၀က္သစ္ခ်ပင္ေတြေတာင္လဲက် ေအာင္တိုက္ခတ္တဲ့မုန္တိုင္းဆန္တဲ့
ေဆာင္းညလိုပါပဲဗ်ာ"
--"ဟုတ္ပါရဲ ့..အဲဒီညတုန္းကတိုက္လိုက္တဲ့ေလမ်ား ေျမႀကီးေတြ၊ေက်ာက္တုန္းႀကီး ေတြေအာက္
 ျမွဳပ္၀ွက္ထားတဲ့ေၾကာက္စရာအရိုးေတြေတာင္အေပၚၾကြတက္ေစတဲ့အထိျပင္းထန္လြန္းပါရဲ ့ဗ်ာ"
ထိုအခါလူစိမ္းကအံ့ၾသဟန္ႏွင့္
- "ဘယ္လိုအရိုးေတြမို ့လို ့လဲဗ် "  ဟု အခန္းေထာင့္ကေန၍လွမ္းေမးသည္။ေျပာရင္ေတာ့ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးပဲဗ်၊
အခုထိလက္သည္တရားခံမေပၚေသးလို ့လက္စြပ္နဲ ့လက္ရိုးေတြကိုေတာင္အခုထိ
ၿပတိုက္မွာျပထားဆဲရွိေသးတယ္။)

အရက္ဆိုင္ရွင္၏စကားကိုထိုလူစိမ္းစိတ္၀င္စားပံုရသည္။စူးစိုက္ၾကည့္ေနလ်က္ကထိုလူစိမ္းသည္
ရုတ္တရက္ဆိုသလိုေနာက္ကိုလန္၍နံရံမွာေက်ာကပ္မိသြားရ၏။
ခဏအၾကာမွာပဲလွဳပ္ရွားေနေသာစိတ္ေတြကိုျပန္ထိန္းႏိုင္သြား၏။
သူဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုခ်လိုက္သည့္ဟန္ႏွင့္ခႏၵာကိုယ္ကိုမတ္မတ္ရပ္လိုက္သည္။
ေနာက္ၿပီးသူ ့ရင္တြင္းမွစကားတို ့ပြင့္အံလာ၏။သူသည္ေမရီအားယူရမည္ ကို ေရွာင္တိမ္း ခဲ့ေသာသတို ့သားဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူသည္လူသတ္တရားခံပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္တရားရံုးသို ့ပို ့ေပးဖို ့အားလံုးထံေတာင္းခံခဲ့ေလသည္။

သူထိုသို ့ျပဳရျခင္းမွာေမရီသည္တစ္ေယာက္သူႏွင့္ေဖာက္ျပန္ေနသည္ဟု သံသယ၀င္ခဲ့ရာမွအစအထင္မွားၿပီးလက္ထပ္ထိမ္းျမားမည့္ကိစၥကိုေရွာင္တိမ္းခဲ့ေၾကာင္း၊
ၿပီးေနာက္မဂၤလာေန ့ျမတ္ရက္တြင္တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ၿခံထဲ၀င္ခဲ့သည္။ထို ့ေနာက္ေလွကားမွတက္ခဲ့ၿပီးေမရီ အားတစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ ့၍အျပတ္ရွင္းမိၿပီးေရတံခြန္ဘက္သို ့သယ္ယူမိေၾကာင္းဖြင့္ဆိုသည္။
သို ့ႏွင့္ေရတံခြန္နားအေရာက္ေမရီေသျခင္းမဟုတ္ဘဲေမ့ေျမာေနျခင္းသာျဖစ္လ်က္ျပန္သတိရလာၿပီး
မိမိႏွင့္ရုန္းကန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေၾကာင္း။သို ့ႏွင့္ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသို ့တြန္းခ်မိလိုက္ေၾကာင္း၊
ေနာက္မွျပန္သတိရၿပီးေမရီ၏အေလာင္းေကာင္ကိုဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္
ေက်ာက္ေဆာင္ေတြႏွင့္သစ္ပင္ေျမႀကီးေတြေအာက္ထဲျမွဳပ္၍ေဖ်ာက္ဖ်က္ခဲ့ရ ေၾကာင္း။

ထို ့ေနာက္ထိုေနရာမွအၿပီးအပိုင္လစ္ေျပးခဲ့ေၾကာင္းေတြကို၀န္ခံခ်က္ ေပးပါေတာ့သည္။

မည္သို ့ဆိုေစ…ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးဤအရပ္သို ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ကလာေရာက္ ေစ ေအာင္
 ေဆာင္ၾကဥ္းေနသည့္ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္လာခ်င္စိတ္မ်ား ခံစားရသည့္ အတြက္ လာခဲ့မိျခင္းကပင္ပရေလာက၏ထူးျခားေသာအေၾကာင္း ောကာင့္ဆိုကမွားအံ့မထင္။
ယခုေတာ့မူ..ေမရီကိုသတ္မိေသာအျပစ္ကိုပင္၀န္ခံခဲ့ရၿပီ။
ဂၽြန္ေဘာ္ဒေနးကိုတရားရံုးစီရင္ခ်က္မခ်ခင္မွာပင္တစ္စံုတစ္ရာေသာ၀ိညာဥ္ကအခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ပင္
ေသေန ့ေစ့ေစခဲ့ၿပီတကား။ၿပီးပါၿပီ

၂၆ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃Bloody Hand by Lord Halifay ကို ေဇာ္ထက္ ဘာသာျပန္ဆိုေသာသူတို ့ဆီက ၀ိညာဥ္ေလာက ျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား စာအုပ္မွ ကူးေရးသည္။

အပင္ပမ္းခံ ေရးသားေပးေသာ အန္တီခင္ခ်ိဳအား ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္
တေစၦရြာ