Romanbots World ကုိမဖတ္ရေသးရင္ ေအာက္က Link မွာ အရင္ ေဒါင္းလိုက္ဗ်ာ...၊

http://www.blackmagicmaker.com/2014/07/romanbots-world-18.html

ေျပာမဆံုးေသာရုိမန္းေဘာ့

အခုမွ ဖတ္ရလို႔ အခုမွ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္ ေအာင္ရင္ၿငိမ္းေရ။
ေအာင္ရင္ၿငိမ္းနဲ႔ သိကၽြမ္းပါတယ္။ သူ႔အေပၚ ကာကြယ္စရာေရာ တိုက္ခိုက္စရာပါ မရွိပါ။ အားထုတ္မႈနဲ႔ သတၱိကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။  ထိေရာက္ေသာ အားထုတ္မႈျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။



၁။ ဒီလိုအခ်ိန္အခါ ဒီလိုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ဒီလိုလႈမႈဝန္းက်င္အေျခအေနမွာ ဒီလိုစာအုပ္မ်ိဳး ေရးသားထုတ္ေဝရင္ ဒီလိုအက်ိဳးဆက္မ်ိဳး ခံရမယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္စဥ္းစားၿပီးျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆူညံသံေတြ၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာေတြ၊ အေရးယူမႈေတြ(ရွိလာရင္) မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွားသည္ျဖစ္ေစ စာေရးသူဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရန္လိုျခင္း အျပစ္တင္ျခင္း မျပဳပဲ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ ရင္ဆိုင္ဖို႔ပဲရွိပါတယ္။ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ျဖစ္သြားေစတာ စာေရးသူရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ဆုိရင္လည္း ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူဖတ္မ်ားတယ္ဆိုတာ ဒီအထဲမွာပါတဲ့ erotic ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကို ဒါမ်ိဳးမဖတ္ဖူးသူေတြက ရွာေဖြဖတ္ၾကတာလား၊ လူေျပာသူေျပာမ်ားလို႔ ဘာမွန္းသိေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကတာလား၊ စာေရးသူတင္သြင္းခ်င္တဲ့ အယူအဆေတြကို ေတြးေတာခ်င္သူေတြ မ်ားလာတာလား၊ စာေရးသူနဲ႔ စာအုပ္ထြက္ရွိျခင္း အေပၚမွာသာ အထူးအဆန္းအျဖစ္ စိတ္ဝင္စားသူေတြလား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကမယ္။ ကို္ယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့သလားဆိုတာ စာေရးသူက အသိဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

၂။ တစ္အုပ္လံုးအျပာစာအုပ္လို႔ ေျပာႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာအုပ္မွာ erotic ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္အခ်ိဳ႕ေရာ၊ ထုတ္ႏုတ္ထားတဲ့ အယူအဆအေတြးအေခၚေတြပါ လက္ရွိ လူမႈဝန္းက်င္အေနအထားမွာ အလြန္တရာ အျငင္းပြားဖြယ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကေတာ့ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အမွန္တရားပါ။ ဒီလိုအျငင္းပြားဖြယ္ေတြကို ဘက္ေပါင္းစံုက ေတြးေတာဆင္ျခင္စရာျဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းကိုလည္း ဆင္မထား၊ တင္ျပပံုကိုလည္း ခပ္ပါးပါး ဘက္လိုက္မႈကင္းကင္း မထားပဲ စာေရးသူရဲ႕ ရည္တည္ခ်က္ေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး အယူအဆမတူသူေတြကို စိန္ေခၚၿပီး ပညာေပးသလိုလို သင္ၾကားေပးသလိုလို ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ အကိုးအကားအစိတ္အပိုင္းေတြကို တိုက္ရိုက္ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ တင္သြင္းလာတဲ့အခါ ပိုလိို႔ အျငင္းပြားဖြယ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ စာအုပ္မဖတ္ဖူးဘူးပဲနဲ႔ေတာင္ လက္ခံတာ ျငင္းပယ္တာေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။

၃။ စာေရးသူရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း ဒီထက္ပိုၿပီး အစာေၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေလ့လာမႈ homework ကိုယ္ ေက်ေအာင္ အရင္လုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ အစာေၾကမွ သူကေန တင္သြင္းဆင့္ပြားလိုက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို ဖတ္သူေတြကလည္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ဆင္ျခင္ေတြးေတာႏိုင္မွာမို႔လို႔ပါ။ ဥပမာ- တစ္ဖက္ကေတာ့ မိန္းမေတြကို အထင္ေသးလိုက္၊ မိန္းမဆန္တယ္တို႔ မိန္းမလိုမိန္းမရျဖစ္တယ္တို႔ စကားေတြသံုးႏႈန္းၿပီး ေရွးရိုးစြဲ သေဘာထားေတြကို ေဖာ္ျပလိုက္၊  လိင္ဆက္ဆံမႈလြတ္လပ္ခြင့္က်ေတာ့ မိန္းမေတြလည္း တန္းတူသေဘာ ရွိသင့္ေၾကာင္း  အယူအဆေတြကို ကိုးကားေျပာဆိုလိုက္နဲ႔ ေတြးေခၚမႈဟာ တသမတ္တည္း ပြင့္လင္းသစ္လြင္မႈ မရွိပါဘူး။ erotic အခန္းေတြမွာလည္း မိန္းမအထာကို ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာကို ျပခ်င္စိတ္အားႀကီးေနတာ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဒါကို သိပ္လိုအပ္ေနရွာမွာပဲ လို႔ ထင္ေစတဲ့ အေရးအသားေတြဟာလည္း မိန္းမေတြအေပၚ ေလးစားမႈနည္းတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးေတြရဲ႕ သာမန္ ေရွးရိုးစြဲ စရိုက္ေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။

၄။ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ ဆန္႔က်င္သူေတြ သေဘာမတူသူေတြအေပၚ တိုက္ခိုက္လိုျခင္း၊ အထင္ေသးျခင္းမ်ိဳး ျပတာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သေဘာတရားမဟုတ္ပါ။ တကယ့္ဘဝမွာ ကြန္ဆာ့ဗတစ္ မဟုတ္ရင္ လစ္ဘရယ္၊ လစ္ဘရယ္ မဟုတ္ရင္ ကြန္ဆာ့ဗတစ္ လို႔ အျဖဴနဲ႔အမည္း ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္ တစ္အုပ္လံုးကိုလည္း လံုးလံုး သေဘာမတူသူရွိမယ္။ တစ္အုပ္လံုးကို အျပည့္အဝ လက္ခံသူရွိမယ္။ တခ်ိဳ႕အပိုင္းသေဘာတူ တခ်ိဳ႕အပုိင္း သေဘာမတူသူရွိမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဆာတလ်င္ တံဆိ္ပ္ကပ္ျခင္းဟာ မေလ်ာ္ကန္ပါဘူး။

၅။ အသစ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ကာလံေဒသံ မစဥ္းစားဘဲ အတင္းကာေရာ ခ်ျပျခင္းဟာ လူအမ်ား နားမလည္ႏိုင္တဲ့အခါ မူလေတြးေခၚရွင္ေတြကိုေတာင္ ႏွိမ့္ခ်သလိုျဖစ္တတ္တယ္။ မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ကို မိမိကိုယ္တုိင္ ဖ်က္ဆီးမိတတ္ပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို အမွန္လို႔ ထင္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ လူတုိင္းဟာလြတ္လပ္စြာကြဲျပားခြင့္ရွိေပမယ့္ သူတပါးရဲ႕ကြဲျပားတဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳဖုိ႔ေတာ့မသင့္ဘူး။ ဥပမာ ေဝးေခါင္သီလံတဲ့ ေတာရြာကေလးတစ္ရြာမွာ သစ္ငုတ္တိုတစ္ခုကိုပဲ ကိုးကြယ္ေနၾကတယ္ဆိုဦးေတာ့။ အဲဒါဟာ အယူမွားဆိုၿပီး ဝုန္းဒိုင္းနဲ႔ သစ္ငုတ္တိုကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲႏုတ္ၿပီး မီးရိႈ႕ပစ္ရင္ ေဒါသထြက္ၾက၊ ဝမ္းနည္းၾက၊ ေၾကာက္လန္႔ၾကမယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့ အယူအဆေတြ တန္ဖိုးေတြကို ကိုင္တြယ္ရတာ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးတို႔ က်င့္ဝတ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ပိုလို႔ ထိလြယ္ရွလြယ္ပါတယ္။

၆။ တကယ္သစ္သလား မသစ္ဘူးလားဆိုတာကေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္မွာ ေျပာေနၾကသလုိပါပဲ။ မဖတ္ရေသးရင္ အသစ္ေပါ့ တဲ့။ တခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ သစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕အတြက္ကေတာ့ သိဖူးျမင္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကလည္း what is original? လို႔ ေမးခြန္းထုတ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ သိပ္ၿပီး ျပႆနာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳကို ကိုယ္ေျပာၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကို ထုတ္ႏုတ္မွီျငမ္းတာ စာေရးသူ႔အခြင့္အေရးပါပဲ။ ကိုယ့္စကားလိုလို ေျပာတာနဲ႔စာရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုေျပာသြားတာပါလို႔ အတိအလင္း ဝန္ခံကိုးကားတာက ပိုေကာင္းပါေသးတယ္။ (အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ျဖစ္တာက လြဲလို႔ေပါ့။) ျမန္မာစာေပေလာကအတြက္ေတာ့ ဒီလိုအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဒီလိုျပႆနာေတြကို တရားဝင္ထုတ္ေဝ တင္ျပလာတာက အသစ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

၇။ ဒီစာအုပ္ကို နမူနာျပၿပီး အရင္လို အစိုးရက စိစစ္ေရး ျပန္တင္းက်ပ္လာမလား လို႔ စိုးရိမ္လာၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အမ်ားရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေဖာ္ျပခြင့္ကို ထိခိုက္လာရင္ ဘယ္သူမွ ေက်နပ္မယ္မထင္ပါဘူး။ တစ္ဦးခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်င္း ကိုယ္ထင္တဲ့ အမွန္တရားကို လြတ္လပ္စြာ ကြဲျပားခြင့္ တင္ျပခြင့္ရွိေပမယ့္ လူအမ်ားကို ထိခိုက္တယ္လို႔ ယူဆစရာျဖစ္ေနၾကတယ္ ဆိုရင္လည္း ျပႆနာေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ဒီစာေရးသူကို ဝိုင္းအကာအကြယ္ေပးရမွာလား ဒါမွမဟုတ္ ဝိုင္းကန္႔ကြက္ရမလားဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ မူဝါဒရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ တည္ဆဲဥပေဒ တစ္ခုခုနဲ႔ ၿငိစြန္းေနရင္ေတာ့ အဲဒီဥပေဒ တည္ေနသေရြ႕ အေရးယူပိုင္ခြင့္ကေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ case by case  စီမံသင့္ပါတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တရားရုံးကို မေရာက္ဘဲ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္းမွာ အရင္ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္း ေျဖရွင္းၾကတဲ့ self-regulation ကိုလည္း အားေပးသင့္ပါတယ္။

၈။ စာေရးသူရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေလးစားပါတယ္။ ေခတ္စနစ္ပြင့္လင္းလာတာနဲ႔အမွ် ဒီလိုအေၾကာင္းအရာ အေတြးအေခၚေတြဟာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို ထြက္ေပၚလာစရာရွိပါတယ္။ အျခားက႑ေတြမွာ အေျခခံအဆင့္သာ ရွိေသးတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေစာေနလြန္းသလားဆိုတာက ေဝဖန္စရာျဖစ္ပါတယ္။ တင္ျပပံုဟာ ခ်ျပတာမ်ိဳးထက္ စည္းရုံးျခင္း ျမွင့္တင္ျခင္း ခုခံျခင္း ဆန္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လို ဘာေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ ေဆြးေႏြးစရာ ေမးခြန္းမ်ိဳးထက္ ဒါကိုလက္ခံလား လက္မခံဘူးလားဆိုတဲ့ yes or no ေမးခြန္းေတြ ထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ မလြယ္ကူပါဘူး။ ကိုးကားထားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြထဲမွာ အျခားရႈေထာင့္မ်ားက ထပ္မံေလ့လာစရာေတြ ရွိပါတယ္။ issue ေတြကလည္း တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အပ်ိဳစင္အယူအဆ၊ ဥပေဒဆုိင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ၊ အိမ္ေထာင္ေရးဆုိင္ရာ၊ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေရးဆိုင္ရာ၊ ေဂးအခြင့္အေရး စသည္ျဖင့္ ပါဝင္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ လူေတြရဲ႕ အာရုံ ကေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ ထုတ္ေဝမႈ အေပၚမွာပဲ ပိုေနပါတယ္။ (ဒီမွတ္ခ်က္ကလည္း အဲဒီလိုပါပဲ။) တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီစာအုပ္အေၾကာင္း ေျပာေျပာေနတာ ဒီစာအုပ္ကို လူမ်ားမ်ား ပိုဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ျမွင့္တင္ေနသလိုပဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ လူမ်ားမ်ားပိုဖတ္ျဖစ္ၿပီး ေတြးေတာဆင္ျခင္ ၾကည့္လာၾကတာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။

၉။ အခုအထိေတာ့ ၿခံဳငံုၾကည့္သူေတြအတြက္ တစ္ခါလာလည္း ဒီဖိုမကိစၥနဲ႔ ဒီအေတြးအေခၚ အသားေပး လို႔ ထင္ေစပါတယ္။ ေခတ္သစ္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အျခားေသာက႑ေတြမွာလည္း ေဖာက္ထြက္ၿပီး စဥ္းစားစရာျဖစ္တဲ့ အက်ိဳးရွိတဲ့ အယူအဆေတြကို ဆက္ၿပီး ခ်ျပေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာလည္း ႏုိင္ငံေရး ဘာသာေရး ေနာက္ခံေတြ နည္းနည္းပါးပါး ထည့္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ စာေရးသူႀကိဳက္ရာဘက္ကေန အတင္းရပ္ျပတဲ့ တင္ျပပံုမ်ိဳးထက္ စာကိုဖတ္ၿပီး လူတိုင္း နက္နက္နဲနဲေတြးေတာၿပီး ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ေစတာမ်ိဳးကို ပုိဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခါလာလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြပဲဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူဟာ ဒီအေၾကာင္းေတြပဲ ေခါင္းထဲမွာ ႀကီးစိုးေနတယ္လို႔ ထင္စရာျဖစ္လာပါမယ္။


၁၀။ စာေရးသူက“လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေဟာင္းႀကီးကုိ လူသားသစ္ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကဖုိ႔ အသိအျမင္နဲ႔ အႏုပညာ အေသခံဗုံးခြဲျခင္း” လို႔ဆိုပါတယ္။ အေသခံဗံုးခြဲသူတုိင္းဟာ ျပင္းျပတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔အေနအထားေတြမွာ မ်က္ကန္းယံုၾကည္မႈ (blind faith) လို႔ေတာင္ ေျပာၾကတာရွိပါတယ္။ ဒီေဝါဟာရ အရ စာေရးသူဟာ လူသားသစ္အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ထြန္းေစခ်င္လြန္းလို႔ သူ႔ရဲ႕ အသိအျမင္ေတြနဲ႔ အႏုပညာကို အေသခံၿပီး ေဖာက္ခြဲလိုက္တယ္လို႔ နားလည္ရမွာလား။ ရွိၿပီးသား အသိအျမင္ဆိုတာလည္း သတ္လို႔မရပါဘူး။ အႏုပညာစစ္မွန္ရင္ အႏုပညာဆိုတာလည္း တမင္သတ္လို႔ေတာ့ မေသႏိုင္ပါဘူး။ ေသႏိုင္တာေတြက လူတို႔၊ နာမည္တို႔ပါ။ ဘယ္အရာပဲ ေသသြားသြား ေသတဲ့အခါ ကိုယ္ေကာင္းတယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ ဂတိကို တကယ္လားပါေစလို႔ ေအာင္ရင္ၿငိမ္းကို ဆုေတာင္းပါတယ္။

၁၁။ အျခားေသာ အေသးစိတ္ သံုးသပ္မႈေတြအတြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကို၊ ေအာင္ေကာင္းျမတ္၊ ေအးလဲ့ တို႔ ေရးထားတာကို ရည္ညႊန္းလိုပါတယ္။

ပန္ဒိုရာ
၂၇.၆.၂၀၁၄
http://www.lubo601.com/2014/06/blog-post_3748.html

---------------------------------------------------x--------------------------------------------------------

ခုတေလာ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ စာအုပ္ကို မဖတ္ရေသးဘဲနဲ႔ ေ၀ဖန္တာ မတရားဘူးထင္လို႔ ခု ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၿပီးမွ ေျပာပါတယ္။ မဖတ္ရေသးခင္နဲ႔ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ထင္ထား၊ ေတြးထားတာတခ်ိဳ႕ေတာ့ ကြာပါတယ္။ မဖတ္ခင္က ေတာ္ေတာ္ျပာမယ္ထင္တာ။ ညစ္ညမ္းတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပာတယ္၊ ၀ါတယ္ဆိုတာ ဘယ္လုိတုိင္းတာမွန္းမသိေတာ့ လိင္စိတ္ႏိႈးဆြႏုိင္မႈရွိ၊ မရွိဆိုတာနဲ႔သာ တိုင္းတာေျပာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးဆြဲေဆာင္မႈ မရွိလွပါဘူး။ သူေရးေနတာမ်ိဳးေတြ ႏုိင္ငံျခား၀တၳဳေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့ သိပ္လည္းမဆန္းၾကယ္လွပါဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက သခင္ဘေသာင္းရဲ႕တေထာင့္တညပံုျပင္ေတြ၊ သခင္ဘေသာင္းေနာက္ ဆက္ထြက္တဲ့ ေက်ာ္လိႈင္ဦးရဲ႕ တေထာင့္တညပံုျပင္ေတြထဲမွာ ေရးထားသေလာက္ပဲ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္မခံႏုိင္တာေတြ ရွိတယ္။ ပထမတခ်က္က သူက လိင္လြတ္ေျမာက္ခြင့္ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လိင္ဆက္ဆံမႈလြတ္လပ္ခြင့္ကို အသားေပးေရးေနတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ (တကယ္ဆို လိင္လြတ္ေျမာက္ခြင့္ဆုိတာ အမ်ားၾကီးက်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူကေတာ့ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ဘာသာရပ္ေအာက္က လိင္ဆက္ဆံမႈလြတ္လပ္ခြင့္ကုိ အထူးအေလးေပးၿပီး ေရာၾကိတ္သြားသလိုပဲ) ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ တဏွာေပမဆက္ဆံေရးကုိ အညစ္အေထးအျဖစ္ သတ္မွတ္တာမ်ိဳးကို သိပ္ၿပီးလက္ခံခ်င္စရာမရွိေပမယ့္ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ လူ႕က်င့္၀တ္အေပၚမွာ ဘလိုင္းၾကီး သေရာ္တာေတာ့ ခၽြတ္ေခ်ာ္ေနသလုိပဲ။ ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ ႏွစ္ဦးစလံုးက ဆႏၵရွိလို႔ အာရံုခံစားၾကတယ္ဆုိေပသိ ဒီႏွစ္ဦးဟာ အေမနဲ႔သား၊ အေဖနဲ႔သမီး ျဖစ္္ေနလုိ႔ရွိရင္ ဒါကို သူတု႔ိရဲ႕ လူ႕အခြင့္အေရးပဲဆိုၿပီး လက္ခံေပးရမွာလား။ ကၽြန္မရဲ႕ သီးသန္႔အျမင္က လူန႔ဲ တိရိစၦာန္ကြဲျပားေစတာက အရွက္ပဲ။ အဲ့ဒီ အရွက္ဆိုတာရွိႏုိင္ဖုိ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ပညတ္ခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာဖုိ႔ လိုကိုလိုတယ္။ ဒုတိယအခ်က္က စာေရးသူက ဒီ၀တၳဳက်မွသာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္းျဖစ္တာ။ ဒီ့မတုိင္မီကလည္း အလားတူအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေဇာင္းေပးၿပီး ေရးဖူးတယ္။ တခါလာလည္း လိင္လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေနာက္တခါလာလည္း လိင္လြတ္လပ္ခြင့္ေရးရေအာင္ (သူေရးတာကေတာ့ လိင္ဆက္ဆံခြင့္လြတ္လပ္ခြင့္ေပါ့ေလ.. ထားပါ) လူဆိုတာ အိပ္၊ စား၊ ကာမခ်ည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ပိုဆိုးတယ္။ အရင္တုန္းက အဘ လူထုစိန္၀င္းက “ဒီမုိကေရစီ လမ္းေၾကာင္းက ေသြဖယ္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔” ဆုိၿပီး ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးၿပီး သတိေပးဖူးတယ္။ အဘေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ စားစရာမရွိတဲ့ႏုိင္ငံ၊ ကေလးတိုင္း မူလတန္းပညာသင္ႏုိင္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားေနရတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ ေဂးအခြင့္အေရးေတြ၊ တိရိစၦာန္အခြင့္အေရးေတြ သူမ်ားႏုိင္ငံမ်ား အားလ်ားလို႔ လုပ္တာကို ပံုတူကူးၿပီး လာလုပ္ေနတာဟာ မေယာင္ရာဆီလူးတာပဲလို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေရးေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ဘ၀င္မက်ဘူး။ အဘကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အစာမေၾကဘူး။ လူ႕အခြင့္အေရးေျပာမွေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး၊ လိင္တူအခြင့္အေရးေတြ ထည့္မေျပာလို႔ ျဖစ္မလားဆိုၿပီး မအီမလည္နဲ႔ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အဘေျပာတာ ဟုတ္သင့္သေလာက္ ဟုတ္တယ္၊ လက္ခံႏုိင္စရာရွိတယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။ သာတူညီမွ် အခြင့္အေရးအတြက္ မနည္းၾကီး တုိက္ပြဲ၀င္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ လိင္ဆက္ဆံမႈလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ၊ ဘာေတြ ေရွ႕က ၾကိဳေအာ္ႏွင့္ေတာ့ အသိဥာဏ္မၾကြယ္၀ေသးတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေကာင္းရာကို၊ သင့္ေတာ္ရာကို မျမင္ဘဲ မေကာင္းလုိ႔ပဲ စိတ္ထဲစြဲျမဲယံုၾကည္သြားၾကမွာကို စိုးပါတယ္။ (သူေျပာတ့ဲအခြင့္အေရးေတြကို မလုိအပ္ဘူး၊ မေျပာရဘူးလုိ႔ ပိတ္ပင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္)။ အခုဟာက ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ အကၽြမ္း၀င္မႈ ႏုနယ္ေသးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းကို သူက သူေျပာခ်င္တာေတြကုိ အေနာက္တုိင္းစံေတြနဲ႔ တစ္တစ္ခြခြေျပာၿပီး လက္မခံတာနဲ႔ ေကာ္ဆာေဗးတစ္ဗ္ဆိုၿပီး တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ေစာ္ကားေနသလုိပဲလို႔ ခံစားမိတယ္။ တတိယအခ်က္က အဲ့ဒီ ေရွးရိုးစြဲဆုိတာကိုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ သူက ေရွးရိုးစြဲဆိုတာနဲ႔ အေတာ္ေလးကို ေအာ္ဂလီဆန္္ျပထားတာကို ရယ္ခ်င္မိတယ္။ ေရွးရုိးစြဲလိုက္တာနဲ႔ပဲ သံုးစားမရေတာ့သေယာင္ေရးထားတယ္။ ေခတ္မီအေလ့အထ၊ အယူအဆမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွးရိုးစြဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ေရွးထံုးမွာ မပစ္ပယ္သင့္တာေတြရွိသလို ပစ္ပယ္ၿပီး အေတြးအေခၚ အဆင့္ျမွင့္ေပးရမွာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒါၾကီးကို မေကာင္းဘူးလုိ႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ားဆိုလို႔မရပါဘူး။ ေနာက္တခုက သူေျပာတဲ့ ေမာ္ဒန္ဆိုတာ အေနာက္တုိင္း အယူအဆအေတြးအေခၚေတြေပါ့ေလ။ Westernization လုပ္မွသာလွ်င္ Modernization ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး လုပ္ျပေနေတာ့ သူ႕တင္ျပခ်က္ေတြက အံမ၀င္ဘူးေပါ့ေလ။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြကုိ လူေတြကသာ ဖန္တီးတယ္၊ တကယ္တမ္း လူသားခ်င္းဟာ အတူတူပဲ၊ ထိန္းကြပ္မႈေတြ မလိုအပ္ဘူးဆိုတာ အေျခခံအက်ဆံုး အမွန္တရားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ သူ႔ဘာသာ တန္ဖိုးထားတဲ့ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို သေရာ္ေမာ္ကားျပဳၿပီး မတူညီတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို တန္းညွိျပတာဟာ တဖက္သတ္ဆန္လြန္းပါတယ္။ စံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ မလုိဘူးလို႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေစ။ ဒါဟာ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ အသက္၀ိဥာဥ္ပါ။ ဒါေတြဟာ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြအတြက္ အသက္၀ိဥာဥ္ေတြပါ။ ဒါေလး ရွင္သန္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ အားတင္းၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသက္ဆက္ေနရတဲ့သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဒီ့အတြက္လည္း တပါးသူအခြင့္အေရးကို ထိခိုက္တယ္၊ ခ်ိဳးေဖာက္တယ္မျမည္ရင္၊ လူ႕က်င့္၀တ္နဲ႔လည္း ကိုက္ညီရင္ ကၽြန္မတုိ႔တေတြ ေလးစားေပးသင့္တယ္လုိ႔ထင္တယ္။ စတုတၳအခ်က္က စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ပါ။ ဒီလိုစာအုပ္ထြက္လာတာနဲ႔ စာေပစိစစ္ေရးက ငါတုိ႔ မရွိေတာ့ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား၊ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနၿပီဆိုၿပီး အမွတ္၀င္ယူမွာကို စိုးမိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က သူ႕ဟာသူ အျပာစာအုပ္ ဟုတ္မဟုတ္၊ အေလးထားၿပီး ဖတ္္ရမယ့္ စာအုပ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဒါေတြဟာ ျမန္မာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းကသာ အသိဥာဏ္ျပည့္၀ရင့္က်က္ေနမယ္ဆုိရင္ အထူးေဆြးေႏြးေထာက္ျပေနဖို႔ မလုိဘူး။ အသိဥာဏ္ေတြျမင့္မားလာတဲ့အခါ အေကာင္းအဆုိး သူ႕ဟာနဲ႔သူ ခြဲျခားသံုးသပ္ႏုိင္မယ္ဆုိေပသိ အဲ့ဒီေန႔ေရာက္ဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမယ္မသိဘူး။ ဒီစာအုပ္ေပါက္သြားတာနဲ႔ (ေပါက္သြားတာန႔ဲ ေအာင္ျမင္တာ မတူဘူးေပါ့ေလ) ဒီစာအုပ္ေလာက္ေတာင္ အဆင့္မရွိတဲ့ အလားတူ သံတူေၾကာင္းကြဲေတြ လိုက္လုပ္က်ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ လူမ်ိဳးက ျပဳတ္မႏူးေတြ မ်ားတယ္မလား။ စာေရးဆရာဟာ စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာထားသင့္တယ္လုိ႔ေတာ့ တုိက္ရိုက္ၾကီး မေျပာခ်င္ဘူး။ ေစတနာလိုတာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ေတာ္ၾကာ စာေရးဆရာေတြအားလံုးက ငါတုိ႔ဟာ ျပည္သူကို ေစတနာထားၿပီး လမ္းျပေနရတယ္၊ ကယ္တင္ေနရတယ္ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ေက်းဇူးရွင္ထင္မွတ္တဲ့အထိ ဘ၀င္ျမင့္သြားၾကမွာလည္း စိုးမိတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကုိယ္ေရးတဲ့စာကုိ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ အျပစ္ကင္းတယ္လုိ႔ ခံစားမိေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ဆံုးတခုေျပာခ်င္တာက ေရွးရိုးစြဲ၀ါဒီေတြရဲ႕ အစြန္းေရာက္မႈကို သေရာ္ေနတဲ့သူဟာ သူ႕ရဲ႕ အယူအဆအသစ္ကို လက္မခံတာနဲ႔ပဲ စာေရးဆရာကိုယ္တုိင္က ျပန္လွန္ရန္ေထာင္ေနတာဟာ သူလည္းပဲ အစြန္းေရာက္ပါလားလို႔ ေတြးေစမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာေကာင္းတာက သူ႕စာအုပ္ဟာ အျပာစာအုပ္အျဖစ္ နာမည္ၾကီးသြားေတာ့ အေတြးအေခၚေတြ ဘယ္လိုထည့္ထားပါတယ္ ဆိုဆို အျပာစာအုပ္အျဖစ္ပဲ ဖတ္ခ်င္လုိ႔ တကူးတက၀ယ္တဲ့သူေတြသာ မ်ားေနမွာ ျဖစ္ၿပီး အဲ့လူေတြဟာလည္း အျပာခန္းေတြကိုပဲ ေရြးဖတ္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္ (က်န္တာေတြကို ဖတ္လည္း နားမွမလည္ၾကတာပဲ)။ စကားမစပ္ သူက သူ႕စာအုပ္ကို အေတြးအေခၚအသစ္ေတြ ဖန္တီး၊ ေရွးရိုးစြဲ၀ါဒေတြကို စိန္ေခၚတာေတြ၊ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ေဆြးေႏြးျပခ်င္တာနဲ႔ပဲ ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ မဆီမဆိုင္ မေလးရွားေလယာဥ္ေပ်ာက္တာေတြ၊ မဘသေတြ၊ ၉၆၉ ေတြ ထည့္ေရးထားေတာ့ နည္းနည္းလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏုိင္ေနပါတယ္။

Aye Lei
https://www.facebook.com/AyeLT/posts/10152450195742492?fref=nf


---------------------------------------------------x--------------------------------------------------------

ရုိမန္းေဘာ့ထ္ကုိ စာေပအရေဝဖန္ျခင္း

တစ္ကယ္တမ္းက ႐ိုမန္းေဘာ့ထ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို က်ေနာ္ အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားတာပါ။ စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးေတာ့ စာေရးတဲ့သူအတြက္ေရာ၊ အမွာစာေရးတဲ့သူေတြအတြက္ေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ စာအုပ္တစ္ခုလံုးမွာ အဓိကပါတာဆိုလို႔ ႐ိုမန္ေဘာ့ (စက္တစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္း) ျဖစ္ေနတဲ့သူနဲ႔ တြဲတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္း၊ ၄င္းအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔လိင္ဆက္ဆံမႈ၊ အို႐ိႈး၊ နစ္ေရွး၊ ဖူးကိုး၊ ဆိုင္မြန္ ဒီဗူးဗြား စသူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြသာပါပါတယ္။

စာအုပ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို မေျပာခင္ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Raphael Ram ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မိႈလိုေပါက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကဗ်ာေတြကို သေဘာမက်ေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ သူျပန္ေျပာတာက "ႏိုင္ငံေရးက အေရွ႕ေရာက္ျပီး အႏုပညာက အေနာက္ေရာက္ေနရင္ ကဗ်ာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလကားပဲ"။

အႏုပညာဖန္တီးတာဟာ အႏုပညာအတြက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးဘာသာအတြက္ဆိုရင္ ဒါဟာ အႏုပညာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ထို႔အတူ စာေရးဆရာသိထားတဲ့ သို႔မဟုတ္ ယံုၾကည္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို ဝါဒျဖန္႔ဖို႔ စာေရးတယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ အႏုပညာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အႏုပညာဟာ အေနာက္ေရာက္သြားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ (အားနာနာနဲ႔ ေျပာရရင္) ႐ိုမန္ေဘာ့ဟာ ဒီလိုအမ်ိဳးအစားထဲက တစ္ခုပါ။

စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ Not for Conservatives လို႔ေရးထားျပီး စာအုပ္ထဲမွာလည္း ကြန္ဆာေဗးတစ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေဒါသထြက္ေနတဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ေလသံကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ကြန္ဆာေဗးတစ္၊ လစ္ဘရယ္ အယူဝါဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း စာေရးဆရာ (ဒီကလူတခ်ိဳ႕လည္း ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္) ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနတာတစ္ခုလည္း ရိွပါတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္အယူဝါဒနဲ႔ လစ္ဘရယ္အယူဝါဒႏွစ္ခုမွာ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဟာက ပိုဆိုးတယ္ မရိွပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေခတ္ပညာတတ္ေတြထဲမွာ ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လစ္ဘရယ္ျဖစ္မွ လူရာဝင္တယ္ထင္ၾကတယ္ ထင္ၾကသလားမသိ အကုန္လံုးက လစ္ဘရယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၾကတာ ေတြ႔ေနရတယ္။ ကြန္ဆာေဗးတစ္ အယူဝါဒေၾကာင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ အေသးဆံုးယူနစ္ေတြျဖစ္တဲ့ မိသားစုေတြရိွလာတယ္။ ဒီမိသားစုေတြကုိ အေျခခံျပီး ျမိဳ႕ရြာေတြနဲ႔ လူမႈ ပိရမစ္တစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏိုင္လာတာပါ။ ထိုနည္းတူပဲ လစ္ဘရယ္ဝါဒေၾကာင့္ လူ႔ေတြရဲ႕အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလဆန္မႈေတြ တုိးတက္လာတာပါ။

ျဗိတိသွ်လူမ်ိဳး ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကံေပးစကားတစ္ခုကိုလည္း ျပန္လည္ ေဝမွ်ခ်င္ပါေသးတယ္။ "စာေရးဆရာဆိုတာ ေမးခြန္းေမးဖို႔သာျဖစ္ျပီး အေျဖေတြ ေပးေနဖို႔မဟုတ္ပါဘူး"။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းဟာ ဒီစည္းမ်ဥ္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ခ်ိဳးေဖာက္ထားပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဝန္ခံရရင္ ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ စာအုပ္မွာ reference ေပးထားတဲ့ ေတြးေခၚပညာရွင္ေတြ စိတ္ပညာရွင္ေတြထဲမွာ အိုး႐ိႈးတစ္ေယာက္ကလြဲလို႔ က်န္သူေတြကို က်ေနာ္ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ သူလက္ခံတဲ့ ေတြးေခၚမႈ စနစ္ကို စာဖတ္သူေတြကို လက္ခံခိုင္းေနတာကို က်ေနာ္ လံုးလံုး မႏွစ္ျမိဳ႕ပါဘူး။ ဒီ့အျပင္ တခ်ိဳ႕ေသာ အသံုးအႏႈန္းေတြ ဥပမာ "ခင္ဗ်ားတို႔ ကြန္ဆာေဗးတစ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ခင္ဗ်ားလိုကြန္ဆာေဗးတစ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး" စတာေတြဟာ စာဖတ္သူကို ေစာ္ကားတဲ့ပံုသာေပၚေနပါတယ္။

ေနာက္ထပ္စိတ္ပ်က္မိတာကေတာ့ စာဖတ္သူကုိ သူေျပာခ်င္ေနတာေတြ အတင္းေျပာျပေနတဲ့အခ်က္ပါ။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းဟာ ဝတၳဳေရးေနတာလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အတန္းတစ္တန္းမွာ လက္ခ်ာပို႔ခ်ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စကားေျပာခန္းေတြဟာ သဘာဝက်မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနပါတယ္။ က်ေနာ္ မႏွစ္ျမိဳ႕ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ စာဖတ္သူကို အိုး႐ိႈးေျပာတဲ့စကားေတြ နစ္ေရွးေျပာတဲ့စကားေတြထိုင္ေျပာေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝတၳဳေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕အေတြးေတြကို စာဖတ္သူကို ေပးခ်င္တာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ George Orwell ဟာ Animal Farm မွာ အာဏာရွင္ဗဟုိျပဳစနစ္ (ဝါ) ကြန္ျမဴနစ္စနစ္အေၾကာင္း တိုက္႐ိုက္ေဝဖန္ထားတဲ့ တစ္ေၾကာင္းတစ္ေလမ်ားပါပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ Kobo Abe ရဲ႕ The Woman in the Dunes မွာ ျဖစ္တည္မႈပဓါနဝါဒအေၾကာင္း ဘယ္ေတြးေခၚပညာရွင္က ဘယ္လိုေျပာခဲ့တာဆိုျပီး စာဖတ္သူကို တိုက္႐ိုက္လက္ခ်ာေပးေနတာမ်ားရိွပါသလား။ ဝတၳဳအေရးအသားဟာ သာမန္ စကားေျပအေရးအသားနဲ႔ မတူတဲ့အခ်က္ဟာ ဇာတ္ေၾကာင္းကေန စာဖတ္သူကို မိမိဘာသာ ေမးခြန္းေမးေစပါတယ္။ ႐ိုမန္ေဘာ့မွာ ဒါဟာ သိသိသာသာေပ်ာက္ဆံုးေနပါတယ္။

႐ိုမန္ေဘာ့ရဲ႕ စကားေျပေရးသားပံုဟာလည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမႈမရိွဘဲ စကားေျပေကာင္းတစ္ပုဒ္မွာ ပါဝင္သင့္တဲ့ ဥပမာအလကၤာနဲ႔ ႐ူကပအလကၤာတို႔ အေတာ္ေလးနည္းပါတယ္။ စာဟန္ကလည္း သြက္ျခင္းမရိွဘဲ မိမိေရးလိုတဲ့ လိင္ကိစၥ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚေတြကိုပဲစုျပံဳထည့္ထားတာ အ႐ုပ္ဆိုးလြန္းပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ကို ေဝဖန္တာ စာေပ႐ႈေထာင့္ကေဝဖန္တာသာ ျဖစ္ျပီး ယဥ္ေက်းမႈဘက္က လံုးဝမပါပါဘူး။ freethinker တစ္ေယာက္မွာ အဓိကထားရိွရမယ့္အခ်က္က လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္လို႔ရိွရင္ အျခားသူေတြကိုလည္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚေစရပါမယ္။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းမွာေတာ့ ဒီအခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီး သူသေဘာက်တဲ့ လူေနမႈစနစ္သစ္ကိုပဲ စာဖတ္သူကို ယံုခိုင္းေနတာဟာ ဝိေရာဓိျဖစ္ပါတယ္။

႐ိုမန္ေဘာ့စာအုပ္ကို ေဝဖန္ျပစ္တင္သံေတြ၊ တားျမစ္ပိတ္ပင္ဖို႔လုပ္မယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ပထမဦးဆံုး အေဝဖန္ခံရတဲ့ စာအုပ္မဟုတ္လို႔ သိပ္ေတာ့မအံဩပါဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ မ်ားမၾကာေသးခင္က Murakami ရဲ႕ Norwegian Wood ထြက္တုန္းကလည္း ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မအပ္စပ္ဘူးလို႔ေဝဖန္ခံရပါတယ္။ Toni Morrison ရဲ႕ The Bluest Eye ထြက္တုန္းကလည္း အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြမွာ မျပဌာန္းဖို႔ ကန္႔ကြက္မႈေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္လံုးမွာ သာမန္စာအုပ္ထက္လြန္ကဲတဲ့ လိင္မႈေရးရာေတြပါၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အရာကမ်ား ဒီဝတၳဳႏွစ္အုပ္ကို ေဝဖန္မႈေတြကို ေက်ာ္လႊားျပီး ေအာင္ျမင္ေစပါသလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လိင္မႈေရးရာေတြပါလို႔ ဒီစာအုပ္ေတြနာမည္ၾကီးတာမဟုတ္ပါဘူး။ Norwegian Wood မွာ တိုေတာင္းျပတ္သားျပီး ၾကိယာေတြေပါေပါမ်ားမ်ားသံုးႏိုင္တဲ့ ေရးဟန္၊ လူ႔ေတြရဲ႕ အထီးက်န္ဆန္မႈ ေဝဒနာ၊ လူ႕ဘဝရဲ႕ စိမ္းကားလြန္မႈ၊ ေသျခင္းတရား၊ ခြဲခြာရျခင္း စတာေတြကို ေကာင္းေကာင္းထင္ဟပ္ႏိုင္ပါတယ္။ The Bluest Eye မွာေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာျခင္းကို ပထမနာမ္စားတစ္လွည့္ တတိယနာမ္စားတစ္လွည့္သံုးႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာ၊ လူျဖဴေတြအတိုင္း မ်က္လံုးအျပာျဖစ္ခ်င္တဲ့ အာဖရိကန္ လူမည္းမေလးတစ္ဦးရဲ႕ ဆႏၵကို အလွပဆံုး ေဖာ္က်ဴးမႈဟာ စာအုပ္ကို ကယ္တင္လိုက္ပါတယ္။

စာေပအေသခံဗံုးခြဲဖို႔ေလ့က်င့္ေနမယ့္အစား ျမန္မာစကားေျပကို ေလ်ာ္ညီမယ့္ အလၤကာ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ စကားေျပာတည္ေဆာက္မႈ၊ ခိုင္မာတဲ့ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးနဲ႔ပဲ ေရးတတ္ေအာင္ၾကိဳးစားရဦးမွာပါ။

Aung Kaung Myat

https://www.facebook.com/notes/aung-kaung-myat/ရိုမန္းေဘာ့ထ္ကုိ စာေပအရေဝဖန္ၿခင္း
---------------------------------------------------x--------------------------------------------------------

ရိုမန္းေဘာ့ထ္ ဖတ္အၿပီးေနာက္ဆက္တြဲအေတြးမ်ား

 "ဒီစာအုပ္ ဖတ္သြားျပီးေတာ့ erotica လို႔ေတာ့ မထင္ေတာ့ဘူး။ ကာမရာဂ စိတ္ ဆြမွ ဆြမေပးႏုိင္ပဲကုိး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုအမိန္႔ေတြ၊အတံုးလိုက္ အတစ္လုိက္ စုထည့္ထားတဲ့ အဆုိအမိန္႔ေပါင္းခ်ဳပ္လားလို႔ သံသယ ျဖစ္သြားတယ္။  အဆိုအမိန္႔ေတြတင္ မကဘူး၊ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြလည္း အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ထည့္ထားတယ္။ အဆုိအမိန္႔ေတြနဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ေပမဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ စာေရးဆရာ အဆုိအမိန္႔ေတြကို ထည့္သံုးထားပံုက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မရွိလွဘူး။


ဒီစာအုပ္ထုတ္လို႔ အာဏာပုိင္ေတြက လိုက္ဖမ္းတယ္ ဆုိတာေတာ့ လြန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ ဝတၳဳေကာင္းျခင္း မေကာင္းျခင္း၊ ေတာ္လွန္ရာ ေရာက္ျခင္း မေရာက္ျခင္းက တစ္ပုိင္း။ ညစ္ညမ္းတာ အေၾကာင္းျပ၊ ဘာသာေရးကုိ အေၾကာင္းျပျပီး ဖမ္းတာေတြ အက်င့္ပါမွာ ေၾကာက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒါေရးလို႔ သူ႔ကို ဖမ္းမယ္ဆိုတာ မွ်တမွႈလည္း မရွိဘူး။ အဲဒါမ်ိဳးကိုေတာ့ ဝိုင္းျပီး ကာကြယ္ေပးၾကဖုိ႔ လုိမယ္ထင္တယ္။

လြတ္လပ္ခြင့္ နဲ႔ ပိတ္ပင္မွႈ


ဒါကေတာ့ ရိုမန္းေဘာ့ထ္ မဖတ္ခင္ ဟုိအရင္ကတည္းက ေတြးခဲ့တဲ့ အေတြးမ်ိဳးပါ။ သက္ဆုိင္ေနလို႔ ထည့္ေရးလိုက္ပါမယ္။

ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား တစ္ကားမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္း ပါတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီ ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ျပီး ရုပ္ရွင္ထဲကအတိုင္း လုိက္ျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေသေၾကာင္းၾကံလိုက္တယ္ ဆုိပါစုိ႔။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီ ရုပ္ရွင္ကို တရားခံရွာၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကၾကီးက က်ယ္ဝန္းျပီး ျဖစ္ရပ္ေတြ စံုလွပါတယ္။ အဲဒီ ေသေၾကာင္းၾကံသြားတဲ့လူဟာ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ မၾကည့္ရလည္း ေလာကဓံရဲ႕ တစ္ေကြ႕ေကြ႕မွာ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိ သတ္ေသသြားတဲ့ သတင္းမ်ိဳး ၾကားတာ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေသေၾကာင္းၾကံတာ ပါတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရတာ၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲလိုျဖစ္ရပ္ပါတဲ့ တျခားရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ မ်ိဳးေတြ ၾကံဳခ်င္ၾကံဳမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လူငယ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသသြားျခင္းမွာ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက ေလာကကုိ အရွံဳးေပးလုိစိတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတဲ့ စိတ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကုိ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိး မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ သတ္ေသသြားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သူမ်ား ေနာင္တရေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔ သတ္ေသတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အခ်ဳပ္ကို ေျပာရရင္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းက အဲဒီလူငယ္ရဲ႕ စိတ္အေနအထားေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသျခင္း ျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္လုိက္ရေတာ့ အျမန္ လုုပ္ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူငယ္ဟာ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ကို မၾကည့္ရလည္း သူ႔မွာသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသခ်င္တဲ့ စိတ္တိမ္းညြတ္မွႈမ်ိဳး ရွိမယ္ဆုိရင္ တစ္ေကြ႕ေကြ႕မွာ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူတစ္ေယာက္ဟာ လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခန္းပါတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ျပီး လက္ေတြ႕စမ္းတယ္ ဆုိပါစုိ႔။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ လိင္ဆက္ဆံတဲ့ ရုပ္ရွင္တုိ႔၊ တျခားစာအုပ္တို႔ကို တစ္ေကြ႕ေကြ႕မွာ ေတြ႕မွာပဲ။ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့သူေတြ မၾကည့္ရ၊ မဖတ္ရ ဆိုတာမ်ိဳး တားျမစ္တာ ရွိသင့္ေပမဲ့ အရြယ္ေရာက္ျပီး လူတစ္ေယာက္မွာ အဲဒီလူကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကပဲ အဓိက က်ပါတယ္။ လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္တာဝန္ကုိယ္ ယူသင့္ပါတယ္။ တစ္ဘက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဝဖန္ခြင့္လည္း ရွိရမွာေပါ့။

ပိတ္ပင္တားျမစ္တာေတြမ်ိဳးထက္... လူတစ္ေယာက္၊ တရားေခြတစ္ေခြ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမွႈကို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီးက အလြယ္တကူ မခံဖုိ႔၊ ကုိယ္ပုိင္စဥ္းစားဥာဏ္နဲ႔ တံု႔ျပန္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးတာပါ။။ ဒါက စာအုပ္အေၾကာင္းကေန စစဥ္းစားရင္း ေပၚလာတဲ့ အေတြးပါ။

စာအုပ္အျပင္အဆင္


အဖံုးကစျပီး ေျပာရရင္ “NC-18” လို႔ တပ္ထားျပီးရင္ “Not For Conservatives” ဆိုတာနဲ႔ “Adult Fiction” ဆိုတာက မလိုေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ ေအာင္ရင္ျငိမ္းက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိ သစ္ေစခ်င္လို႔ လုပ္တာလို႔ သူကုိယ္တိုင္ ဆုိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဆုိ ေရွးရုိးစြဲေတြ မဖတ္ရဘူးဆုိျပီး လုပ္တာ လြဲသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ေအာင္ရင္ျငိမ္းလုိ တူတဲ့အေတြးအေခၚရွိတဲ့လူေတြပဲ ဖတ္ေတာ့ ဘာမ်ားထူးလာမွာလဲ။ သူမေရးခင္ကတည္းက အဲဒီလူေတြမွာ ဒါမ်ိဳး အယူအဆေတြ ရွိေနျပီေလ။ လက္ခုပ္သံ ရရံုကလြဲလို႔ ဘာမ်ား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွႈ ျဖစ္လာမွာလဲ။ (ဒီေနရာမွာ အႏုပညာဟာ ဘာအတြက္မွ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆင္ေျခေပးရင္ေတာ့ ရတယ္။ ဒါဆုိရင္လည္း လူ႔အဖြဲ႕အစည္းၾကီး သစ္ဖုိ႔တုိ႔ ဘာတုိ႔ ဘာလို႔ေလွ်ာက္ေျပာေနမလဲ။)

ယူဆၾကည့္လို႔ ရတာ တစ္ခုက “Not For Conservatives” ဆိုမွ ေရွးရုိးစြဲေတြ ပုိဖတ္ခ်င္လာေအာင္ စတန္႔ထြင္လုိက္တာလို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဒါမွ ဖတ္ခ်င္တဲ့သူ ပုိမ်ားလာမယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ခုက “Adult Fiction” ဆိုျပီး စာေရးသူကုိယ္တုိင္ တံဆိပ္ကပ္လုိက္တဲ့ ကိစၥ။ အဲဒီလို တပ္လိုက္ေတာ့ အျပာဆန္ဆန္ သေဘာ သက္ေရာက္သြားေစတယ္။ “Adult Fiction” ဆိုရင္ လူတုိင္းက အျပာစာအုပ္လို႔ ရုတ္တရက္ ေတြးၾကမွာပဲ။ ကုိယ့္စာအုပ္ကို အျပာစာအုပ္လုိ႔ အထင္မခံခ်င္ရင္ စာေရးသူကုိယ္တုိင္က “ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုိက္ကုိ ေနာက္ခံ ဝတၳဳ” လို႔ပဲ ေရးလုိက္တာ ပုိေကာင္းမယ္။ အခုေတာ့ ကုိယ့္စာအုပ္ကိုယ္ ႏွိမ္လိုက္သလုိျဖစ္သြားတယ္။ လူေတြကို လိင္ကိစၥအေၾကာင္းအသားေပးလို႔ ျမင္လာေစျပီးေတာ့ ဖတ္လာၾကေအာင္ ဆြဲေဆာင္တာလားလို႔လည္း ေတြးၾကည့္မိတယ္။

အမွာစာ


        အစဥ္အလာေတြကို ရုိက္ခ်ိဳးတဲ့ စာအုပ္လို႔ ဆုိထားေပမဲ့ အမွာစာဆိုတဲ့ အစဥ္အလာကိုေတာ့ လုိက္ထားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ျပီး ေျပာရရင္ ျမန္မာစာအုပ္ေတြရဲ႕ အမွာစာတခ်ိဳ႕က ေပရွည္လြန္းတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ မဆုိင္တာေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်လည္း အမွာစာေတြက စာဖတ္သူအေပၚ ဆရာလုပ္လြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဘက္မွာလည္း မွတ္သားစရာေလးေတြ ပါတဲ့ အမွာစာေတြလည္း ရွိပါတယ္။

စာအုပ္ေရးတဲ့သူေတြကလည္း နာမည္ၾကီးေတြရဲ႕ ဝိတ္လုိခ်င္ေတာ့ အမွာစာ မရမက ေရးခုိင္းတာမ်ိဳးရွိတယ္။ အမွာစာေရးေပးဖုိ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးၾကရရွာတယ္။ အမွာစာကုိ ဖ်စ္ညွစ္ျပီး ေရးေနရတယ္ဆုိတာမ်ိဳးလည္း တစ္ေန႔က ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။ မွာစရာ ေထြေထြထူးထူး မရွိရင္ မွာမေနနဲ႔ေတာ့ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အမွာစာ အမ်ားစုက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္မ်ားတယ္လို႔ ခုေနာက္ပိုင္း ခံစားလာရတယ္။ အစဥ္အလာကုိ ရုိက္ခ်ိဳးတဲ့ဝတၳဳဆုိေတာ့ တကယ္လို႔ အဲလုိ အေပၚယံ ဟန္ေဆာင္မွႈ အားလံုးကို ရုိက္ခ်ိဳးရင္ ပုိေကာင္းမယ္။

ဒါေပမဲ့ ထုတ္ေဝသူက ေရးခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ေစ (သူက ပုိက္ဆံစုိက္မွာကုိး)  ေျပာစရာ တစ္ခုခု ရွိေနလို႔ ျဖစ္ေစ ေရးတာမ်ိဳးကေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ စာဖတ္သူကို ဆရာလုပ္တာေတြ၊ စာေရးသူကုိ စြတ္ေျမွာက္ေပးထားတာေတြ၊ မဆုိင္တာေတြ၊ (တခါတခါဆုိ) အမွာစာေရးတဲ့သူက စာအုပ္ေရးတဲ့သူကုိ အေပၚစီးကေန ဆရာၾကီးဆန္ဆန္ သံုးသပ္ခ်ိဳးႏွိမ္ေရးတာမ်ိဳးေတာင္ ဖတ္ဖူးေသးတယ္။

အမွာစာဆုိတာ ႏုိင္ငံတကာမွာလည္း ရွိေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ ရွည္တာေတြေတာ့ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ေတြ႕လည္းမဖတ္ျဖစ္ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ စာအုပ္ေတြမွာ ထည့္ၾကတာက ထင္ရွားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအမ်ားၾကီးဆီက စာတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္စီ စုထည့္ထားတာမ်ိဳးမ်ားတယ္။ ဒါမွလည္း ေၾကညာရာ ေရာက္ျပီး ေရာင္းေကာင္းမွာကုိး။

(မွတ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ပမွာ စာအုပ္ထုတ္တုန္းက အမွာစာ ထည့္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒါမ်ိဳးအေတြးလည္း မရွိေသးဘူး။ အဲဒီတုန္းက အမွာစာ ေရးတဲ့သူက ထုတ္ေဝသူရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ရယ္ပါ။ ထုတ္ေဝတာကလည္း စာၾကည့္တုိက္က ေက်ာင္းသြားေတြမုိ႔ အဲဒါမ်ိဳး အမွာစာကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမတ္ႏုိးပါတယ္။ ဒီေတာ့ တျခားသူေတြလည္း သူတို႔ ျမတ္ႏုိးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို တေလးတစား အမွာစာ ေတာင္းတာျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ခံစားနားလည္ ေပးမိျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ အမွာစာ ေရးခဲ့ရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ စာအုပ္မွာ “ကၽြန္ေတာ္” “က်ေနာ္” ဆိုျပီး သတ္ပံုႏွစ္မ်ိဳး တမင္တကာ သံုးထားတာကို ရွင္းခ်င္လုိ႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာေရးထားခဲ့တဲ့ အမွာစာကုိ အခုခ်ိန္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း သိပ္အဓိပၸါယ္္ မရွိလွပါဘူး။ ကုိယ္က်ေတာ့လုပ္ျပီး သူမ်ားက်မွ ေဝဖန္သလိုဆုိေတာ့ hypocrite လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလည္း ခံရမွာပဲ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ေနတာပဲေလ။ တကယ္ေတာ့ အစဥ္အလာေတြကုိ ဆန္႔က်င္ရတယ္ဆုိတာ အေျပာသာလြယ္ျပီး လက္ေတြ႕လုပ္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေပးဆပ္ရတာေတြ ရွိတာကုိး)

အမွာစာဆုိတဲ့ ဓေလ့က တကမၻာလံုး လုပ္ေနၾကေပမဲ့၊ စာအုပ္ေရာင္းထြက္ဖုိ႔ လုိအပ္ေပမဲ့ အဲဒီလုိ ဝိတ္သံုးရတဲ့ အစဥ္အလာၾကီးကုိေတာ့ သေဘာမက်ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနအရ လုပ္ၾကရတာေတြကုိေတာ့ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ အမွာစာ အရွည္ၾကီးေတြ၊ ဆရာ တာရာရဲ႕ အမွာစာ အရွည္ၾကီးေတြကုိေတာ့ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ သူတို႔က စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာထားျပီး ေရးတဲ့ အမွာစာေတြကိုး။ ဖတ္မိသေလာက္က စာဖတ္သူေတြကို ငတံုးလုိ႔ သေဘာထားတဲ့ အမွာစာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေတာင္ သူတို႔လည္း တခါတခါ စာအုပ္နဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္တာေတြကို စာေရးသူကုိ အားမနာဘဲ အမွာစာမွာ ေရးထားၾကတာေတြ ရွိေသးတယ္)

မင္းခက္ရဲတို႔ မေလးတုိ႔ရဲ႕ အမွာစာထဲမွာ ေတြးစရာေလးေတြ ထုတ္ႏုတ္ျပထားတာေတြ၊ သံုးသပ္ျပထားတာေတြထဲမွာ သေဘာမတူတာေတြ ပါေပမဲ့ သူတို႔အေတြးေတြ သိရလို႔ ဗဟုသုတေတာ့ ရပါတယ္။

မေလး ရဲ႕ အမွာစာကေတာ့ အလြန္အက်ဴး ညႊန္းဆုိသလုိရွိတယ္။ က်ဴးလြန္ခ်ိဳးေဖာက္မွႈ မပါတာကို ပုပ္ပြေနတဲ့ ေရေသအုိင္နဲ႔  တင္စားထားေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ရိုမန္းေဘာ့ထ္ဟာ လူသားသစ္၊ မုိးကုပ္စက္ဝိုင္းသစ္နဲ႔ ကမၻာသစ္ကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းျမင္ထားျပီးျပီတဲ့။ က်န္တဲ့သူေတြကေရာတဲ့။ စိန္ေခၚထားတာလား၊ ရုိးရိုးေမးခြန္းထုတ္လိုက္တာလားေတာ့ မသိ။

Sexism

ဝတၳဳ စစခ်င္း စာ(၂၈) ေအာက္ဆံုးနားနဲ႔ စာ (၂၉) အေပၚဆံုးမွာ မိန္းမေတြကုိ ႏွိမ္ထားတဲ့ sexist ျဖစ္တဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ဆန္တာကုိ စေတြ႕တယ္။ အမွာစာေရးတဲ့ စာေရးဆရာမ မေလး ကဇာတ္ေကာင္ ရိုမန္းေဘာ့ထ္ ကမၻာသစ္ကုိ ေရာက္ျပီလို႔ ေျပာေပမဲ့၊ ဇာတ္ေကာင္ကာ ကမၻာေဟာင္းျဖစ္တဲ့၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ခ်ိဳးႏွိမ္တဲ့ ကမၻာမွာ က်န္ေနတုန္းပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ဝန္ခံထားပါတယ္။ မိန္းမေတြကို အဆုိးျမင္တတ္တဲ့ ရုိမန္းေဘာ့ထ္ တစ္ေကာင္ပါတဲ့။ မိန္းမေတြကို အထင္မၾကီးဘူးဆိုတာေတြ၊ မိန္းမဆန္တယ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ ႏွိမ္ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မိန္းမဆန္တဲ့ စရုိက္သဘာဝ၊ အတင္းအဖ်င္းေျပာတဲ့ စရုိက္သဘာဝ က ေခတ္သစ္ ေယာက်ာ္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း ရွိတယ္တဲ့။ မေဟာ္မုန္းဓာတ္ေတြ လြန္ကဲေနတဲ့ ငနဲေတြတဲ့။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ရုိမန္းေဘာ့ထ္ဟာ (ေအာင္ရင္ျငိမ္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဇာတ္ေကာင္ကုိ ေျပာတာ) ကြန္ဆာေဗးတစ္လုိ႔ ပဲ မွတ္သားလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ရဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ က်ေတာ့လည္း sexism ကုိ ဆန္႔က်င္ထားျပန္ေရာ။

လိင္ဆက္ဆံခန္း နဲ႔ အပ်ိဳစင္အယူ ပယ္ခ်မွႈ


ခုနက sexist ျဖစ္တဲ့၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏွိမ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းစဥ္ အျပီးမွာေတာ့ လိင္ဆက္ဆံတာကို အေသးစိတ္ေရးျပထားတယ္။ တကယ္ကေတာ့ မထည့္လည္း ရတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ိဳး။ အဲဒီ ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ metaphor နဲ႔ လွလွပပ ဖြဲ႕ထားတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဒါကိုေတာ့ နားလည္ေပးလို႔ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းအတြက္ မလိုအပ္လွေပမဲ့ သူက လိင္ကိစၥဆိုတာ ရွက္စရာ ရြံစရာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ မက္ေဆ့မ်ိဳး၊ ဟန္ေဆာင္မွႈေတြကုိ ရုိက္ခ်ိဳးခ်င္တာ မဟုတ္လား။

အပ်ိဳစင္ျဖစ္ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ပယ္ခ်တာမ်ိဳးေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ဒါကလည္း ေတာ္လွန္ေရး တစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးအဆန္း အမွတ္ေပးရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႕အျပင္ေလာကမွာ သေဘာထားျပည့္ဝတဲ့ ေယာက်ာ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲလိုသေဘာထား ရွိၾကတာပဲ။

Anarchism အေငြ႕အသက္ နည္းနည္း

ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ အခန္း(၂) မွာ Anarchism (မင္းမဲ့ဝါဒ) အေငြ႕အသက္ေလးေတြေတာ့ ထင္ဟပ္ေနတယ္။ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြကို ဆန္႔က်င္ထားတာမ်ိဳး ေျပာထားတာေတြ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အယူအဆသစ္ တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခ်က္ေလးေတြ ေရးျပရံုနဲ႔ေတာ့ ဒီဝတၳဳကုိ ေတာ္လွန္ဝတၳဳအျဖစ္ အမွတ္ေပးစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ျပီးေတာ့ မတရားတဲ့ ဥပေဒအေၾကာင္း ပါးပါးေလး ထည့္တာမ်ိဳးထက္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ေရးသြားသလို ခံစားမိတယ္။ Anarchism အေငြ႕အသက္ ပါတယ္ ဆုိေပမဲ့ တကယ့္ anarchism ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ Anarchist ေတြက ဥပေဒဆုိရင္ လံုးဝကို လက္မခံတာ။ အေျခခံဥပေဒဆုိတာ ဥပေဒ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ကုိ ပယ္ခ်ၾကတာ။ ဒီထဲက ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ တကယ္ တရားမွ်တဲ့ ဥပေဒ ဆုိတာ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ ဆုိထားတယ္။

 အသစ္အဆန္း ဘာတစ္ခုမွ မရလိုက္ေပမဲ့ ဒီအခန္းက ဖတ္လို႔ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။

မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြလည္း ရွိတယ္

အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အိပ္လုိက္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသားက အျမတ္ထြက္ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက နစ္နာသြားတယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆကို ဇာတ္ေကာင္က ပယ္ခ်ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုပဲ ေတြးတယ္။ ဒါလည္း အေတြးအေခၚ အသစ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားစုက မိန္းကေလးေတြ နစ္နာတယ္လုိ႔ ေတြးၾကတာ မွန္ေပမဲ့ အျပင္ေလာကမွာ မိန္းကေလးေတြ အပါအဝင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘယ္သူမွ မနစ္နာဘူးလို႔ပဲ ေတြးျပီး အိပ္ေနၾကတာေတြ ရွိတာပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ရွိတယ္။ နစ္နာတယ္ ထင္ရင္မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အိပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အိပ္ျပီး ေယာက်ာ္းေလးကို ပစ္သြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြေတာင္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္။ ကုိယ္ဝန္ရသြားတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွာ ေယာက်ာ္းေလးက ပစ္သြားတာမ်ိဳးဆိုရင္ မိန္းကေလးဘက္က ေတာ္ေတာ္နစ္နာပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး ပစ္သြားတာကုိေတာ့ လက္ခံေပးလုိ႔ မရဘူး။

တရားဥပေဒေတြ မွ်တမွႈ မရွိတာကုိလည္း ဇာတ္ေကာင္က ေထာက္ျပထားတယ္။ ဒါကလည္း လူတိုင္းသိေနတဲ ့ကိစၥဆုိေတာ့ အသစ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အေထြေထြ

၉၆၉ နဲ႔ မဘသ ကုိ ဆန္႔က်င္ထားတာလည္း ပါတယ္။ အေနာက္ဘက္ ျခံစည္းရုိးတစ္ဝိုက္မွာ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး လူသားအသိအျမင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတယ္ ဆုိတာ ေရးထားတယ္။ “အေမွာင္ေခတ္လြန္ သုိ႔မဟုတ္ အရူးေခတ္လြန္ ၉၆၉ စင္တီမီတာ” တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေပမဲ့ လူသားဝါဒေလး ရွိေနတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုဟာေတြ ထည့္ထားပံုက သက္သက္၊ ဝတၳဳက သက္သက္လုိ တျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္။ အတင္းၾကီး ညွပ္ထည့္ထားသလုိျဖစ္ေနတယ္။

 ၾကားထဲမွာ အုိရွိဳးအယူအဆေတြ ထည့္ထားတယ္။ ဒါကလည္း အိုရွိဳးဖတ္ဖူးျပီးသားသူေတြ အတြက္ဆုိ သိပ္အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။

စာမ်က္ႏွာ ၁၁၁ မွာေတာ့ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပမဲ့ လွပတဲ့ သေဘာထားေလးကို ေတြ႕ရတယ္။ စံႏွႈန္းေတြကို ပစ္ပယ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ ရုိမန္းေဘာ့ထ္ရဲ႕ စံႏွႈန္းတစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ “ဟင့္အင္း… သူတို႔ကို (ေယဘုယ်က်င့္ဝတ္ေတြကို လုိက္နာတဲ့သူေတြကုိ) ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြလိုိ႔ ကုိယ္မစြပ္စြဲခ်င္ပါဘူး။ သူတုိ႔အျမင္မွာ အဲဒါကုိ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားလုိ႔ ယံုၾကည္ေနမယ္ဆိုရင္ ေကာင္းမွႈလို႔ သတ္မွတ္ထားမယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူကုိ လုပ္တာကို ကုိယ့္အေနနဲ႔ အျပစ္တင္စရာမွ မလိုအပ္တာ။ သူတုိ႔ တန္ဖုိးစံႏွႈန္းနဲ႔ သူတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပဳမူက်င့္ၾကံ ႏုိင္ပါတယ္။ အဲ…. ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က သူတုိ႔သာ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားပုိင္ရွင္ေတြျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ ကုိင္စြဲထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တန္ဖုိးစံႏွႈန္းေတြနဲ႔ ေသြဖည္ေနတဲ့သူေတြကုိ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းေနသူေတြလုိ႔ စြပ္စြဲေျပာဆိုလာမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ဆန္႔က်င္ျငင္းဆန္ရလိမ့္မယ္” တဲ့။

“ကုိယ့္တန္ဖုိးစံႏွႈန္းကိုမွ အမွန္တရား၊ ေကာင္းမွႈလို႔ စြဲလမ္းဆုပ္ကုိင္ထားျပီး ကုိယ္နဲ႔မတူတဲ့ တျခားတန္ဖုိး စံႏွႈန္းေတြကို အမွား၊ မေကာင္းမွႈလို႔ သတ္မွတ္ယူဆမယ္ဆုိရင္၊ ဥပမာ မိစၦာဒိဌိလို႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အဲဒါ တရားမွ်တမွႈ မရွိတဲ့ အျပဳအမူ တစ္မ်ိဳးပဲေလ” ဆိုျပီး ေရးထားပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အုိရွိဳးက စကားဝိုင္းထဲ ဝင္လာျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဒႆနေတြကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ခ်ျပဖို႔အတြက္ အတင္းၾကီး ညွပ္ထည့္ထားသလုိျဖစ္ေနတယ္။ (ဇာတ္လမ္းထဲက) အုိရွိဳးက ဝင္ေျပာတယ္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္က ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာ ကုိယ္က်င့္တရား၊ လူမွႈက်င့္ဝတ္၊ အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္မွႈေတြပဲ လႊမ္းမုိးၾကီးစုိး အျမစ္တြယ္ေနတာ” တဲ့။  Gay Right ကုိ ေထာက္ခံထားျပီး ပုဒ္မ-၃၇၇ ကုိ ဆန္႔က်င္ထားတယ္။ သိပ္အထူးအဆန္း မဟုတ္ေပမဲ့ တိုးတက္တဲ့ အျမင္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့။

အခန္း (၁၁) မွာေတာ့ ရပ္ဆဲလ္ တုိ႔ အုိရွိဳးတုိ႔ ျမသန္းတင့္တုိ႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြအျပင္ ရုိမန္းေဘာ့ထ္စာအုပ္ကုိ အမွာစာ ေရးေပးထားတဲ့ မင္းခက္ရဲ တို႔ မေလး တို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ ရုိမန္းေဘာ့ထ္က စိတ္အာရံု ႏွစ္ျမွဳပ္ထားသတဲ့။ ေၾသာ္….ရုိမန္းေဘာ့ထ္က ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ စာအုပ္ မဖတ္လို႔ေတာ္ေသး။ :D


ဇာတ္လိုက္တစ္ေယာက္္တည္း တစ္ကုိယ္ေတာ္ ဆႏၵျပတဲ့အခါမွာေျပာတဲ့၊ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ တစ္ခုတည္းကပဲ တရားမွ်တမွႈကို ထိခုိက္ေစတာ မဟုတ္ဘူး၊ တျခား ဥပေဒ အေဟာင္းအႏြမ္းေတြကလည္း တရားမွ်တမွႈကုိ ထိခုိက္ေစတယ္ ဆုိတာေတာ့ သေဘာက်တယ္။

ဇာတ္သိမ္းေလးလည္း မဆုိးပါဘူး။

ဒီစာအုပ္ ဖတ္သြားျပီးေတာ့ erotica လို႔ေတာ့ မထင္ေတာ့ဘူး။ ကာမရာဂ စိတ္ ဆြမွ ဆြမေပးႏုိင္ပဲကုိး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုအမိန္႔ေတြ၊ အတံုးလိုက္ အတစ္လုိက္ စုထည့္ထားတဲ့ အဆုိအမိန္႔ေပါင္းခ်ဳပ္လားလို႔ သံသယ ျဖစ္သြားတယ္။  အဆိုအမိန္႔ေတြတင္ မကဘူး၊ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနေတြလည္း အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ထည့္ထားတယ္။ အဆုိအမိန္႔ေတြနဲ႔ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ တည္ေဆာက္ႏုိင္တယ္လို႔  လက္ခံႏုိင္ေပမဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ စာေရးဆရာ အဆုိအမိန္႔ေတြကို ထည့္သံုးထားပံုက ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ မရွိလွဘူးလို႔ ထင္တယ္။

အေတြးအေခၚ ေတာ္လွန္ေရးလုိ႔ ေျပာရေအာင္က်ေတာ့လည္း ဒီဝတၳဳထဲက အေတြးေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြအတြက္ေတာ့ ခုမွ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနႏုိင္ေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဆိုအမိန္႔ေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ကုိယ္ပုိင္အယူအဆ နည္းသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ပါတဲ့ ကုိယ္ပုိင္အယူအဆေတြကလည္း အသစ္အဆန္းေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပန္ၾကားေရး ဝန္ၾကီးဌာနရဲ႕ လုပ္ပံု၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ ေတြးပံုေခၚပံုေတြေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေလးကပဲ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္လိုေတာင္ ျဖစ္သြားေရာ။

ေကာင္းကင္ကုိ (ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၄)

https://www.fb.com/notes/kaung-kin-ko/note/ရိုမန္းေဘာ့ထ္ဖတ္ၿပီးေနာ္က္ဆက္တြဲအေတြးမ်ား
---------------------------------------------------x--------------------------------------------------------